Tytuł profesora może być przyznany naukowcowi, który ma nie tylko własny dorobek, ale także brał udział w wychowaniu kolejnego pokolenia badaczy. Spór, który opisuje na swojej stronie Rzecznik Praw Obywatelskich, dotyczył tego ostatniego warunku.

Skarżąca w momencie składania wniosku o nadanie tytułu profesora była promotorką w trzech przewodach doktorskich. Zakończyły się one nadaniem stopnia naukowego doktora. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów uznała jednak, że nie spełnia ona wymagań, ponieważ w momencie składania wniosku nie była promotorką w otwartym przewodzie doktorskim.

Zdaniem RPO, który przystąpił do postępowania przed sądem administracyjnym, takie stanowisko było błędne i prowadziło do nieuzasadnionego ograniczenia możliwości awansu naukowego.

W dzisiejszym wyroku WSA podzielił wszystkie zaprezentowane przez Rzecznika argumenty.

Centralna Komisja błędnie przyjęła, że osoba, która była promotorem w co najmniej dwóch przewodach doktorskich zakończonych nadaniem stopnia doktora, nie spełnia wymagań do nadania jej tytułu naukowego profesora.

WSA podkreślił, że zgodzić należy się ze stanowiskiem Rzecznika, iż taka, literalna wykładania prowadziłaby do trudnych do zaakceptowania rozwiązań. Tytuł profesora mógłby być bowiem nadany osobie mającej mniejsze doświadczenie w opiece naukowej (np. takiej, która jeden raz była promotorem w przewodzie doktorskim oraz jeden raz uczestniczyła w takim przewodzie w charakterze promotora pomocniczego), a osoba o większym doświadczeniu (np. taka, która trzykrotnie była promotorem w przewodzie doktorskim) uznawana by była za niespełniającą ustawowych przesłanek do nadania tytułu.