Taki wniosek płynie z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Starosta odmówił przyznania B. J. prawa do zasiłku dla osoby bezrobotnej. W uzasadnieniu wskazał, że suma okresów uprawniających do zasiłku, o których mowa w art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w okresie 18 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień zarejestrowania w opisywanej sprawie, jest krótsza niż 365 dni, bowiem wynosi 336 dni, co stanowi podstawę odmowy przyznania prawa do zasiłku.
W decyzji zaznaczono, że przyznane kobiecie wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy zasądzone przez Sąd Rejonowy nie zostało zaliczone do 365 dni, gdyż z wyroku nie wynika za jaki okres zakład pracy powinien wypłacić wynagrodzenie, a były pracodawca poinformował, że brak jest podstaw do przypisania wypłaconego jednomiesięcznego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy do konkretnego okresu kalendarzowego.
B.J. złożyła odwołanie, w którym przekonywała, że starosta powinien zaliczyć jednomiesięczne wynagrodzenie. Wówczas, zostałby w jej ocenie spełniony warunek do uzyskania zasiłku.
Wojewoda nie podzielił tego stanowiska. Jego zdaniem, wypłaconej kwoty w wysokości miesięcznego wynagrodzenia nie można traktować, jako wynagrodzenia należnego za ściśle określony miesięczny okres zatrudnienia, gdyż jest to wynagrodzenie zasądzone tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.
Po stronie bezrobotnej stanął dopiero Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Jego zdaniem powołana przez wojewoda okoliczność, iż z wyroku nie wynika za jaki okres zakład pracy powinien wypłacić wynagrodzenie jest bez znaczenia, ponieważ nie jest to wynagrodzenie za pracę.
W uzasadnieniu wskazano, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, że zasądzone przywróconemu do pracy pracownikowi wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy stanowi w istocie odszkodowanie. Nie jest to wynagrodzenie za pracę. - Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, o którym jest mowa w art. 47 Kodeksu pracy i który stanowił podstawę wyroku Sądu Rejonowego w tym zakresie w sprawie skarżącej, należy traktować jak odszkodowanie za utracone wynagrodzenie – wyjaśnił WSA.
Sąd nie miał wątpliwości, nie ma wątpliwości, co do tego, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest szczególnym świadczeniem odszkodowawczym (stanowi pokrycie szkody, jaką poniósł pracownik wskutek bezprawnego pozbawienia zatrudnienia) i tak powinno być traktowane przez organy rozpatrujące sprawę dotyczącą ustalenia prawa B.J. do zasiłku.
W związku z tym WSA doszedł do wniosku, że oba organy w konsekwencji nieuwzględnienia okresu jednego miesiąca, za który przyznano odszkodowanie niewłaściwie zastosowały przepis art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, co miało wpływ na wynik sprawy.
Konkurs dla startupów i innowacyjnych firm
Orzeczenie jest nieprawomocne.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 15 stycznia 2016 r. (sygn. akt II SA/Wa 896/15)
