Poważnie zaniepokojeni są Żydzi z Niemiec, Grecji, Węgier i Szwecji. W przypadku Żydów niemieckich, greckich i węgierskich zagrożeniem stał się antysemityzm o podłożu neonazistowskim. Niebezpieczni są również islamiści w Niemczech i Szwecji. Z licznego środowiska polskich Żydów, którzy po 1968 roku wyemigrowali do Skandynawii, dochodzą dziś sarkastyczne głosy: „uciekliśmy przed Gomułką, a tutaj natrafiliśmy na antyżydowsko nastawionych mieszkańców z krajów arabskich". Na tle tych państw, Polska wypada zupełnie inaczej.

Polscy Żydzi mogą bez obaw nosić jarmułki?

Część bardziej religijnych Żydów swobodnie spaceruje po Warszawie czy Krakowie i nie są dyskryminowani. W Polsce, antysemityzm nie przejawia się w formie napaści czynnej. Istnieje on głównie w internecie i na stadionach, gdzie usłyszeć można okrzyki typu: „Widzew-żydzew" czy „Żydzi do gazu". Na szczęście organy ścigania zaostrzyły walkę z tym zjawiskiem.

Antysemityzm dotknął pana osobiście?

Oczywiście, szczególnie w czasach PRL. Zdarzało się, że podczas gry w piłkę, ktoś, zamiast: „ty fujaro" rzucił złośliwie - „ty Żydzie". Podchodziłem do tego z dystansem. Natomiast szykany w życiu społecznym, w pracy i na studiach odbierałem bardziej boleśnie. W 1977 roku nie zostałem przyjęty na nauki polityczne na Uniwersytecie Wrocławskim, bo to nie był kierunek dla społeczności żydowskiej. Najgorsze są jednak stereotypy – że Żydzi to albo bankierzy, albo komuniści. Niektórzy mi mówią: „panie, ale przyzna pan, że Żydzi byli w UB". Tak, byli. Ale w Katyniu też leżą.