Historia polskiej telewizji rozpoczęła się jednak gdzie indziej. Ojcem polskiej telewizji należałoby nazwać Jana Szczepanika, polskiego nauczyciela, technicznego samouka, który jest autorem ponad pięćdziesięciu wynalazków i kilkuset pomysłów dotyczących fotografii barwnej, tkactwa czy telewizji. Szczepanik w 1897 roku, w Brytyjskim Urzędzie Patentowym, uzyskał patent na telektroskop, czyli aparat służący do wysyłania obrazów na odległość. Patent, wyprzedził epokę, pozostał jednak tylko teoretyczną ciekawostką.
Prace nad uruchomieniem telewizji w Polsce rozpoczęły się w 1935r. W Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym oraz Polskim Radiu w Warszawie. W 1937r., na 16 piętrze drapacza chmur „Prudential” rozpoczęła działalność eksperymentalna stacja telewizyjna. Wkrótce zainstalowano tam nadajnik dźwięku, a rok później, wizji. W tym samym okresie na dachu zbudowano antenę nadawczą. Próbną transmisję wysłano w eter 5 października 1938r. z udziałem Mieczysława Fogga. Udało się jeszcze wyemitować film „Barbara Radziwiłłówna” z Jadwigą Smosarską, jednak dalsze prace przerwała wojna.
Państwowy Instytut Telekomunikacyjny (później Instytut Łączności) powrócił do projektu w 1947r. Pięć lat później powstało doświadczalne studio, powołano też pierwszy zespół i już 25 października 1952 o godz. 19:00, wyemitowano 30-minutowy program muzyczno-baletowy. Był on odbierany na 24 telewizorach marki „Leningrad”, które rozmieszczono w klubach i świetlicach. 23 stycznia 1953r. rozpoczęto regularną emisję programu telewizyjnego.
30 kwietnia 1956r. rozpoczął nadawanie Warszawski Ośrodek Telewizyjny, a na przełomie lat 50-tych i 60-tych powołano siedem kolejnych ośrodków regionalnych.
Start drugiego ogólnopolskiego programu telewizyjnego, TVP2, miał miejsce 2 października 1970 r. Program skupiał się głównie na programach kulturalnych i rozrywkowych.
