Najlepsi z najlepszych

O statuetkę za osiągnięcia filmowe starają się Bartosz Konopka za "Królika po berlińsku" i Wojciech Smarzowski, reżyser "Domu złego". W kategorii jazz, rock i inne zespół Pustki konkuruje z grupą Biff.

Nagrody zostaną wręczone 24 kwietnia.

[link=http://www.tvp.pl/kultura/wydarzenia/gwarancje-kultury]www.tvp.pl/kultura[/link]

[b]Lista nominowanych do nagród Gwarancje Kultury [/b]

[b] Nominowani w kategorii Muzyka poważna: [/b]

Paweł Łukaszewski za nagranie kompozycji „Via Crucis” dla wytwórni Hyperion, które okazało się w 2009 roku wielkim sukcesem w Wielkiej Brytanii.

Filip Berkowicz i Krakowskie Biuro Festiwalowe za stworzenie trwałej jakości artystycznej festiwali: Misteria Paschalia i Sacrum-Profanum.

Marcin Zdunik za konsekwentne doskonalenie rzemiosła artystycznego oraz dojrzałe interpretacje, które sytuują tego młodego muzyka w gronie najlepszych polskich instrumentalistów.

[b]Nominowani w kategorii Jazz, Rock i inne: [/b]

Zespół Pustki za oryginalne i odkrywcze ujęcie poezji wybitnych polskich twórców w albumie „Kalambury”.

Mateusz Kołakowski za płytę Mateusz Kołakowski & Dave Liebman - Live at Jazz Standard, będącą owocem współpracy młodego pianisty jazzowego z Davem Liebmanem, znakomitym saksofonistą, znanym z występów z Milesem Davisem i Keith’em Jarrett’em.

Zespół Biff za zdrowe muzyczne szaleństwo oraz teksty - będące zabawą słowem w najlepszym stylu, osiągnięte w albumie „Ano”.

[b] Nominowani w kategorii Teatr:[/b]

Barbara Wysocka – za wszechstronną aktywność aktorską i reżyserską w teatrze dramatycznym i operowym, która objawia talent i niebanalną osobowość. Karolina Gruszka – za popis aktorski w przedstawieniu „Lipiec” Iwana Wyrypajewa w Teatrze na Woli w Warszawie, gdzie dała dowód, że aktorstwo jest kreacją formy stworzonej z wyobraźni.

Łukasz Witt-Michałowski – reżyser i szef Sceny Prapremier In Vitro w Lublinie za działalność, która pokazuje, że najwięcej inicjatywy i wolności artystycznej rodzi się na pograniczu form.

[b]Nominowani w kategorii Film: [/b]

Bartek Konopka za „Królika po berlińsku”. Za polski dokument, który podbił świat. Za oscarowe nadzieje. Za najtrafniejszy komentarz do Wiosny Ludów z 89 roku.

Tadeusz Lubelski za „Historię kina polskiego”. Za udowodnienie, że książkę o historii filmu polskiego można czytać jak najlepszą powieść. Za udowodnienie, że polski film jest niezbywalną częścią dziedzictwa kulturowego i polskiej historii.

Wojciech Smarzowski za „Dom zły”. Za wstrząsający obraz polskiego piekła. Za odwagę w łamaniu wszelkich tabu. Za konsekwentne rozwijanie autorskiego stylu.

[b] Nominowani w kategorii Sztuki wizualne: [/b]

Anna Molska za umiejętność redefiniowania w filmach sposobów postrzegania klasycznych motywów sztuki, takich jak akt, wnętrze i pejzaż. Za inteligentną grę z widzem poprzez nieoczekiwane łamanie konwencji i za posługiwanie się autoironią.

Robert Kuśmirowski za wystawę w galerii Bunkier Sztuki w której artysta poruszył problem pamięci, nostalgii, przemijalności oraz za instalacje „Bunkier” pokazaną w londyńskiej galerii „Curve”. Kuśmirowski stworzył instalacje przestawiającą klaustrofobiczne wnętrza bunkra z II wojny światowej. Te niepokojące przestrzenie to symbole stanu psychicznego współczesnego człowieka.

Jakub Julian Ziółkowski za twórczość, która wniosła nową jakość do młodego polskiego malarstwa. Jego niepokojące obrazy świadczą o potężnej wyobraźni artysty. Nieobce jest mu penetrowanie podświadomości. Artysta ujawnia stany emocjonalne swojej generacji tradycyjnym medium jakim jest malarstwo.

[b] Nominowani w kategorii Osiągnięcia w twórczym rozwoju dzieci i młodzieży: [/b]

Czasopismo Czarodziejska Kura „za pismo, spektakle, ideologiczny pozytywizm i bezinteresowność działań”.

Wystawa Interaktywny Plac Zabaw zrealizowana przez Centrum Sztuki WRO, za „ambicję, by dzieci przestały być bezradne w konfrontacji ze sztuką. By nauczyły się poznawać ją przez zmysły i czerpały z tego przyjemność.”

Cykl książek Wojciecha Widłaka i Pawła Pawlaka „Podręczny nieporadnik”, za „po pierwsze zupełnie nieprzydatną, po drugie zupełnie niepoważną, a po trzecie do łez śmieszną analizę niezastosowań młotka i innych przedmiotów”