Magister Olbrychski?

Daniel Olbrychski podkreśla, że brak tytułu naukowego nie jest konsekwencją tego, że wyrzucono go z PWST.

[srodtytul]Kmicic i Hamlet[/srodtytul]

– Kiedy Andrzej Wajda przyszedł do szkoły szukać kandydata do roli Rafała Olbromskiego w „Popiołach”, Jerzy Kreczmar, rektor i opiekun mojego roku, bardzo serdecznie i skutecznie polecił mnie reżyserowi – opowiada wybitny aktor. – Na planie przez kilka miesięcy pracowałem ze znakomitymi aktorami, wziąłem udział w premierze krajowej i międzynarodowej, a potem musiałem grzecznie wrócić do szkoły. Koledzy byli już na trzecim roku, a ja, pomimo moich doświadczeń, na drugim.

Olbrychski kontynuował studia, coraz częściej jednak dostawał kolejne ciekawe propozycje filmowe. Rektor Jerzy Kreczmar wezwał go do gabinetu.

– Daniel, mam z tobą problem – powiedział. – Do szkoły przychodzą dziennikarze na wywiady, a to nie wpływa dobrze na atmosferę. Czy masz propozycje od dobrych reżyserów? Odpowiedziałem, że od najlepszych. On zaś na to: – Daję ci błogosławieństwo, idź swoją drogą. A za kilka lat zdasz egzamin eksternistyczny. Niestety, nie mogło się zebrać wystarczająco liczne grono chętnych do zdawania i nie mogłem przystąpić do egzaminu.

Aktor stawał się coraz większą gwiazdą. Miał już na koncie „Śluby panieńskie” i „Hamleta” w Teatrze Narodowym.

– Rano broniłem Jasnej Góry jako Kmicic, a wieczorem grałem duńskiego księcia. Niestety, „życzliwi” donieśli do Wincentego Kraśki, sekretarza Wydziału Kultury KC, że nie mam odpowiednich uprawnień i zrobiła się z tego poważna sprawa – mówi aktor. – Adam Hanuszkiewicz ironizował, że jeśli się moja osoba komuś nie podoba, to on, na afiszu „Hamleta”, zamiast mojego nazwiska, może postawić trzy gwiazdki. Postanowiłem zdać egzamin eksternistyczny.

[srodtytul]Egzamin z kolegami[/srodtytul]

W komisji zasiedli m.in. Aleksander Bardini, Jan Świderski.

– Moi profesorowie, ale podówczas już i koledzy. Musiałem pokazać scenę. Zdecydowałem się zagrać rozmowę Hamleta z matką, którą grała Zofia Kucówna. Już zbierałem się do wypowiedzenia pierwszych słów, zdążyłem nabrać powietrza w płuca, gdy zza komisyjnego stołu wstał profesor Bohdan Korzeniewski i powiedział: – Panie Danielu, pani Zofio, dziękujemy. Wszyscy widzieliśmy spektakl, ja – nawet dwukrotnie. I zapytał, czy zapoznałem się z listą lektur. – Nie tylko się zapoznałem, ale i większość pozycji przeczytałem – odparłem. Uściśnięto mi dłoń i powitano w gronie zawodowców.

Z egzaminu aktor pojechał do teatru i wywiesił na tablicy ogłoszeń kartkę o treści: „Drodzy Koledzy, od dzisiaj gracie z zawodowcem. Daniel Olbrychski”.

Kiedy Andrzej Strzelecki został rektorem Akademii Teatralnej, poprosił Daniela Olbrychskiego, żeby wykładał wiersz w tzw. klasie mistrzowskiej.

– Szanuję bardzo Andrzeja Strzeleckiego i zgodziłem się na próbę, a potem rozsmakowałem w pedagogicznej pracy. Pracowałem na zlecenie. Rektor Strzelecki uznał, że ze względów proceduralnych lepiej będzie mnie zatrudnić na etacie, muszę jednak napisać pracę magisterską. Nie zdziwiłem się. To oczywiste, że w gronie pedagogów Akademii Teatralnej obowiązują pewne standardy. Obiecałem napisać pracę. Nie widzę w tym problemu. Popełniłem parę książek, lubię pisać.

[srodtytul]Magisterka o sobie[/srodtytul]

Jako temat Daniel Olbrychski wybrał swoje role w filmowych adaptacjach klasycznych dzieł napisanych wierszem.

– Myślałem, że będę miał czas podczas wakacji, ale zdarzył mi się film z Angeliną Jolie oraz rola u mojego przyjaciela Miklosa Jancso. Jesień też się zapowiada ciekawie, ale magisterium traktuję poważnie. Muszę tylko znaleźć czas. Mam już 15 stron rękopisu.

Zapytaliśmy Daniela Olbrychskiego, czy rozmawiał o swojej pracy z Angeliną.

– Nie wiedziałaby, o co chodzi – odparł. – W Ameryce nie ma takich wymogów. Aktorzy nie mają tytułów naukowych.

Czy aktor będzie miał tremę przed obroną magisterium?

– Myślę, że będzie to miła rozmowa o moich rolach w „Weselu”, „Panu Tadeuszu” i „Zemście”. Do pracy dołączę recenzje, również te krytyczne.

[ramka][b]Artyści z tytułami[/b]

– Uczelnie artystyczne działają zgodnie z ustawą o szkolnictwie wyższym – mówi profesor Krzysztof Globisz, prorektor krakowskiej PWST – i muszą mieć określoną liczbę profesorów i doktorów.