Jako 19-latek wstąpił w szeregi partii komunistycznej, a w czasie II wojny światowej działał w ruchu oporu. Uczestniczył w budowaniu totalitaryzmu według wzorców stalinowskich jako zastępca genseka węgierskiej kompartii . W latach 1949 1951 sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych i przygotowywał proces L. Rajka.
Wkrótce jako działacz krajowy stał się podejrzany dla przybyłego ze Związku Sowieckiego Mátyása Rákosiego . Kádár spędził trzy lata w więzieniu, torturowany jako domniemany zwolennik titoizmu .
Początkowo podczas powstania popierał reformy Imre Nagya , a będąc wicepremierem w jego rządzie, uwiarygodniał je jako komunista. Jednak Kádár szybko zmienił front pod wpływem gróźb Andropowa , który straszył go wizją powrotu neostalinowców . Po rozmowach w Moskwie został mianowany premierem marionetkowego Węgierskiego Rewolucyjnego Rządu Robotniczo-Chłopskiego i w trakcie drugiej interwencji zbrojnej Armii Radzieckiej rozpoczął ścisłą współpracę z sowieckim ambasadorem. Kádár , stojąc na czele partii i kolaboracyjnego gabinetu, oficjalnie poprosił w sowieckim Użhorodzie 8 listopada o godz. 5.05 o interwencję. Potem ogłosił 15-punktowy program zapewniający o zachowaniu wywalczonej wolności oraz potwierdzający, że "kto nie jest przeciw nam, ten jest z nami". To on obiecał bezpieczny wyjazd Nagyemu z Ambasady Jugosłowiańskiej w Budapeszcie, ale nie przeciwdziałał sowieckiemu porwaniu swego oponenta i jego późniejszej egzekucji. Obiecaliśmy nie sądzić Imre Nagya i jego kolegów za popełnione w przeszłości przestępstwa, nawet jeśli się do nich przyznają oficjalnie twierdził Kádár , choć KGB i AVH torturowały schwytanych.
Porównanie Kádára i Gomułki ujawnia pewne podobieństwa ich wcześniejszych losów, ale wykazuje duże rozbieżności w polityce prowadzonej przez nich po 1956 r. Podczas gdy pierwszego zainstalowały sowieckie bagnety, to Gomułka doszedł do władzy na fali protestów przeciw Moskwie. Początkowo rządy Kádára charakteryzowały się ostrymi represjami, ale od początku lat 60. stopniowo liberalizował swoją politykę przy pomocy polskiego ekonomisty Oskara Langego. Natomiast Gomułka przywracał ściślejszą kontrolę, tłumiąc dążenia demokratyczne. Jednak "gulaszowy socjalizm" też nie przyniósł oczekiwanych efektów. Kádár zmarł 6 lipca 1989 roku po odsunięciu od władzy.
Tekst z archiwum Rzeczpospolitej
