Dyscyplinarka dla policjanta niezależna od postępowania karnego

W sierpniu 2013 roku o godz. 1.45 w nocy aspirant A.W. P. wraz z pełniącą z nim służbę w patrolu funkcjonariuszką zostali wezwani do szpitalnego oddziału ratunkowego. Powodem było zachowanie nietrzeźwego pacjenta. W trakcie transportu do izby wytrzeźwień pacjent zaczął stawiać opór. Z pomocą dodatkowego patrolu założono mu kajdanki i przewieziono na komendę jako osobę podejrzaną o czynną napaść na policjantów.

W trakcie postępowania wyjaśniającego ustalono, iż podczas sprawdzania ubrań i butów zatrzymanego na komendzie mężczyzna nie chciał się podporządkować do poleceń funkcjonariuszy. Bierny początkowo aspirant A.W.P. zaczął nagle bić zatrzymanego w nogi i stopy gumową pałką. Zaskoczeni jego agresją byli inni funkcjonariusze znajdujący się w pomieszczeniu. Tłumaczyli się później, iż z uwagi na jej „nagłość" nie mogli jej zapobiec.

Po opuszczeniu komendy zatrzymany wykonał obdukcję oraz utrwalił uszkodzenia ciała na zdjęciach. W trakcie postępowania nie był jednak w stanie wskazać, kto go bił, bowiem – jak twierdził - nie chciał odwracać głowy, aby uniknąć ciosów w twarz.

Aspirant P. tłumaczył się, iż użył pałki, gdyż inni policjanci nie byli w stanie powstrzymać agresji zatrzymanego.

Znamiona tortur

Tym tłumaczeniom Komendant Miejski Policji w S. nie dał, jednak wiary i wymierzył aspirantowi P. najsurowszą karę dyscyplinarną, czyli wydalenie ze służby.

W ocenie komendanta zachowanie funkcjonariusza wypełniało znamiona tortur według Konwencji Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 10 grudnia 1984 r. w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania.

Zdaniem organu, P. dokonał zarzucanych mu czynów z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim oraz naruszył zasady etyki zawodowej policjanta. W szczególności wskazano, że niezgodne z przepisami (z zadaniami Policji, wbrew zakazowi uderzania w części nieumięśnione: stopy i dolne części nóg) było użycie pałki służbowej. Zachowanie funkcjonariusza zdaniem komendanta zasługiwało na szczególne potępienie, i nie pozwala na uwzględnienie dotychczas nienagannego przebiegu służby oraz wpływa na zaostrzenie wymiaru kary, bowiem stanowiło także istotne zakłócenie realizacji zadań Policji i dobrego imienia tej formacji, było zamachem na poczucie bezpieczeństwa obywateli oraz znalazło odzwierciedlenie w artykułach prasowych.

Co więcej, policjant miał też w sposób nieprawidłowy sporządzić notatkę służbową wpisując zakończenie interwencji o godz. 3.00, co było niezgodne z faktycznym czasem i przebiegiem wykonywanych czynności służbowych.

Orzeczenie utrzymał w mocy Komendant Wojewódzki Policji, który nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, który podkreślał wyjątkową agresję zatrzymanego, która miała ustąpić dopiero po użyciu przez policjanta pałki służbowej i kilkunastokrotnym uderzeniu w okolice ud i łydek z zamiarem zmuszenia do zachowania zgodnego z prawem. Uzasadniając wymierzoną karę Komendant Wojewódzki wyjaśnił, że łagodniejsza kara niż wydalenie ze służby nie spełni celu sprawiedliwościowego oraz nie osiągnęłaby skutku prewencyjnego dla innych pozostających w służbie funkcjonariuszy, zwłaszcza że oceniane zachowanie jest bulwersujące biorąc pod uwagę nienaganny przebieg dotychczasowej służby i osiągane ponadprzeciętne rezultaty.

W skardze na oba orzeczenia dyscyplinarne wydalony ze służby funkcjonariusz podkreślał, że jego przełożeni w ogóle nie rozważyli kwestii dopuszczalności prowadzenia postępowania dyscyplinarnego. Tymczasem dowiedzenie się przez jego przełożonego o zarzucanych okolicznościach we wrześniu 2013 r., a wszczęcie postępowania dopiero w maju 2014 r. nastąpiło znacznie po upływie terminu 90 dni. P. wskazał, że co prawda organy podają, że powodem wszczęcia postępowania była informacja prasowa z marca 2014 r., jednakże w jego ocenie dopiero na skutek zainteresowania prasy organy podjęły działania, bowiem sytuacja okazała się dla nich niewygodna.