Burmistrz umorzy karę za wycinkę trzech drzew

Właściciel nieruchomości został ukarany za usunięcie bez wymaganego zezwolenia trzech drzew, tj. sosny zwyczajnej, buku zwyczajnego  i robinii akacjowej.Karę miał zapłacić w ciągu czternastu dni.  Była to jednak dla niego zbyt wysoka kwota. Z tego powodu wystąpił do gminy o jej rozłożenie na raty.

Burmistrz odmówił choć -  jak sam przyznał - ukaranemu nie wiodło się się najlepiej i mógł mieć problemy z jej zapłatą.Nie mniej jednak nie dopełnił wszystkich formalności.  Do wniosku o rozłożenie na raty nie dołączył  bowiem dokumentów potwierdzających  dochód uzyskiwany przez osoby  z nim mieszkające. Stąd ta odmowa.

Ukarany odwołał się a Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło decyzję gminy i przekazało jej  sprawę do ponownego rozpatrzenia. SKO stwierdziło, że  ustalenia faktyczne, co do sytuacji życiowej skarżącego nie były dokładne. Burmistrz powinien rozważyć ją uwzględniając datę rozstrzygania, w tym sytuację majątkową widzianą przez pryzmat możliwości ekonomicznych i źródeł dochodu.

Po ponownym rozpatrzeniu  sprawy burmistrz rozłożył należność z tytułu kary na 6 rat . Właściciel  nieruchomości postanowił się jednak raz jeszcze odwołać do SKO. Chciał bowiem  całkowitego lub częściowego  umorzenia wymierzonej kary.

Tym razem SKO  stanęło po stronie burmistrza i utrzymało decyzję w mocy. Uznało bowiem, że ustalenia faktyczne gminy, co do sytuacji życiowej skarżącego są dokładne.

SKO nie może zaś  rozpoznawać kwestii umorzenia nałożonej kary administracyjnej, ponieważ wniosek w tym względzie został złożony dopiero na etapie ponownego rozpoznania sprawy przez Burmistrza.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie  wydał 6 marca 2013 r.

orzeczenie korzystne dla ukaranego. Uchylił bowiem zaskarżoną decyzję.

Zdaniem sądu SKO przeoczyły  fakt, że choć wniosek do burmistrza  dotyczył wyłącznie rozłożenia na raty należności z tytułu kary administracyjnej za usunięcie drzew bez wymaganego zezwolenia, to później jednak ukarany wniósł jeszcze jedno pismo.

Zawarł w nim wnioski dowodowe, dodając, że powinny być one przeprowadzone "na okoliczność niemożności poniesienia przez stronę jednorazowego wydatku i możliwości ratalnego uregulowania tego zobowiązania względnie jego umorzenia, na podstawie art. 67a § 1 pkt 3 w zw. z art. 2 § 2 ordynacji podatkowej".

Treść tego żądania  - według WSA -  było niczym innym, jak zgłoszeniem roszczenia o  umorzenie.