Nowa ustawa o obligacjach z 15 stycznia 2015 r. nie wprowadziła rewolucyjnych zmian w stosunku do regulacji obowiązujących w ustawie o obligacjach z 1995 r. Ustawodawca doprecyzował jednak część wcześniejszych regulacji, co, jak podkreślono w uzasadnieniu nowej ustawy, spowodowało wzmocnienie pozycji obligatariuszy i tym samym zmniejszyło ryzyko związane z obligacjami przychodowymi.
Dług, który trzeba spłacić
Obligacje przychodowe to jeden z rodzajów dłużnych papierów wartościowych. Przez emisję obligacji emitent zaciąga u obligatariusza dług, który jest zobowiązany spłacić w terminie określonym w dokumencie warunków emisji obligacji. Obligatariusz z kolei jest z reguły uprawniony, poza żądaniem zapłaty przez emitenta kwoty wykupu w dniu wykupu obligacji, do otrzymywania okresowych płatności – odsetek mających charakter wynagrodzenia za pożyczony emitentowi kapitał.
Zasady emisji obligacji przychodowych nie odbiegają zasadniczo od reguł obowiązujących przy emisji klasycznych obligacji. Obligacje przychodowe odróżnia natomiast od zwykłych obligacji uprawnienie obligatariuszy do zaspokojenia się z pierwszeństwem przed innymi wierzycielami emitenta, po pierwsze – z całości albo części przychodów lub z całości albo części majątku przedsięwzięć, które zostały sfinansowane w całości albo części ze środków uzyskanych z emisji obligacji, lub też, po drugie – z całości albo części przychodów z innych przedsięwzięć określonych przez emitenta.
Przykład
Miasto planuje budowę obiektu rekreacyjnego, w którym znajdowałaby się hala widowiskowa oraz kompleks boisk. Środki na ten cel można pozyskać zarówno z kredytu, jak i z emisji obligacji przychodowych. W przypadku finansowania przez emisję obligacji przychodowych w warunkach emisji mogłoby np. zostać przewidziane, że obligatariusze mieliby pierwszeństwo zaspokojenia z całości albo części przychodów uzyskanych z budowy takiego obiektu rekreacyjnego (czyli np. ze środków uzyskanych z organizacji imprez sportowych lub z udostępnienia boisk osobom prywatnym).