To jedyny powojenny budynek w Europie Miesa van der Rohe, dyrektora Bauhausu w Berlinie w latach 30. XX wieku, który w czasach nazizmu wyemigrował do USA, a zarazem jedno z ostatnich dzieł wielkiego wizjonera, zmarłego w 1969 roku.
Konstrukcja Neue Nationalgalerie ze szkła, betonu i stali o powierzchni 14 m kw. wzniesiona została w latach 1965-1968. Ma szklane transparentne ściany (więc wprost z ulicy widać część eksponowanych w niej dzieł) i nakryta jest lekkim stalowym dachem, opartym na ośmiu słupach. W podziemnej kondygnacji kryje się kolejna galeria, powiększająca wystawiennicze przestrzenie. Minimalizm i uniwersalność tej budowli są świadectwem genialnej wyobraźni architekta.
Modernizacja Nowej Galerii Narodowej była wiec wielkim wyzwaniem. Powierzono ją Davidowi Chipperfieldowi, równie sławnemu brytyjskiemu architektowi, któremu uznanie przyniosła wcześniej m.in. odbudowa Neues Museum (2009) na wyspie Muzeów w Berlinie, gdzie podziwiać można bogate zbiory archeologiczne. Przywrócił świetność budynkowi zrujnowanemu w czasie II wojny, dokonując na pozór rzeczy niemożliwej. Nie rekonstruował wiernie pierwowzoru. Doprowadził do fuzji ocalałych elementów oryginału i własnego nowoczesnego projektu. Fragmenty starych fryzów wspaniale wkomponował w nowe ściany, używając nie tylko cegieł, ale też śmiało betonu i szkła. W całości uzyskał efekt „odsłaniania różnych warstw czasu". Za odbudowę Neues Muzeum otrzymał w 2011 roku prestiżową nagrodę imienia Miesa van der Rohe.
Do głośnych projektów Chipperfielda należą także: Muzeum Literatury Nowoczesnej w Marbach (2006), Folkwang Museum w Essen (2010), Turner Contemporary Museum w Margate (2011) w Anglii, Museo delle Culture „MUDEC” w Mediolanie (2015), renowacja Royal Academy of Arts w Londynie (2018) , galeria James-Simon-Galerie - centrum dla zwiedzających na Wyspie Muzeów w Berlinie (2018).
Modernizacja Neue Nationalgalerie rozpoczęła się w 2015 roku. Renowacji poddano konstrukcję budynku i zdemontowanych około 35 tys. możliwych do uratowania elementów z kamienia, drewna i stali, które następnie ponownie wstawiono na swoje miejsce. O tej pracy David Chipperfield mówi: „Demontaż budynku o tak niekwestionowanym autorytecie to dziwne doświadczenie, ale i przywilej. Neue Nationalgalerie to próba dla mnie i wielu innych architektów. Spojrzenie poza jej wygląd zewnętrzny ujawniło zarówno geniusz, jak i wady, ale ogólnie pogłębiło jeszcze mój podziw dla wizji Miesa. Nasza praca miała zatem charakter chirurgiczny, odnoszący się do kwestii technicznych, aby chronić tę wizję.”
Do budynku wprowadzano zarazem nowe rozwiązania dla osób z niepełnosprawnościami, klimatyzację, nowe sztuczne oświetlenie, zabezpieczenia przeciwpożarowe.
