Rostowski ma rację

Najpierw minister Jolanta Fedak, a potem rząd ustami ministra Jacka Rostowskiego przedstawił pomysł, aby z naszej składki emerytalnej w wysokości 19,5 proc. podstawy wynagrodzenia przekazywać do OFE nie 7,3 proc., ale tylko 3 proc., a resztę do ZUS. [wyimek]Zyski OFE w ciągu dziesięciu lat ich funkcjonowania były na tyle wysokie, że dziś minister Rostowski może je zmniejszyć [/wyimek] Minister Rostowski tym razem ma rację. Warto przywołać Pismo: „poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”. Czas więc poznać prawdę o systemie emerytalnym, żeby móc skomentować proponowane zmiany. A prawda jest taka, że my nie oszczędzamy na nasze przyszłe emerytury, jak się nam wmawia. Pod nazwą „składki ubezpieczeniowej” płacimy celowy podatek emerytalny, który przeznaczany jest na wypłatę dzisiejszych emerytur. I to de facto nawet z tej części, która przekazywana jest z ZUS do OFE.

Prawie 70 proc. naszej składki OFE „inwestują” w obligacje Skarbu Państwa (drukowane przez ministra Rostowskiego). A Skarb Państwa pieniądze, które dostał z OFE, które OFE dostały z ZUS, które ZUS dostał w postaci składki od przedsiębiorców – przekazuje z powrotem do ZUS, a ZUS wypłaca je dzisiejszym emerytom!

Wysokość naszych emerytur w przyszłości zależy tylko i wyłącznie od tego, jakie PKB wypracuje pokolenie naszych dzieci i wnuków. Nawet jak będziemy mieć akcje, obligacje, świadectwa udziałowe i co tam jeszcze, to na emeryturze potrzebujemy nie tych symboli, tylko owsianki, aspiryny i pomocy lekarza. A za te będziemy mogli zapłacić tylko wówczas, gdy nasze dzieci i wnuki będą chciały kupić te nasze obligacje i różne inne symbole wartości. A kupią one ich o tyle mniej, o ile wyższy zapłacą podatek, żeby Skarb Państwa mógł wykupić z OFE obligacje wraz z odsetkami, które wcześniej sprzedał za nasze pieniądze pochodzące ze składek.

Ten system jest absurdem w czystej postaci. Naszych pieniędzy nie ma nie tylko w kasie ZUS (wiem to doskonale – w końcu przez 18 miesięcy byłem przewodniczącym rady nadzorczej ZUS), ale i w kasie OFE (powinni o tym wiedzieć wszyscy, którzy zasiadali w radach nadzorczych OFE). OFE mają obligacje – czyli zobowiązanie Skarbu Państwa, że ściągnie w przyszłości od nas podatki, żeby zapłacić za obligacje sprzedane za nasze pieniądze. Mają też akcje notowane na GPW w Warszawie.

Ale gdy my będziemy na emeryturach, wartość tych akcji będzie zależała od tego, czy nasze dzieci i wnuki będą je chciały kupować i czy będą miały za co je kupić. Będą miały o tyle mniej, o ile wyższy podatek przyjdzie im zapłacić, żeby to Skarb Państwa miał za co wykupić posiadane przez OFE obligacje wraz z odsetkami.

Notabene, pani na poczcie sprzeda nam te same obligacje, nie pobierając od tego prowizji, którą pobierają OFE za „zarządzanie”, które polega w 70 proc. na kupowaniu obligacji. Dlatego od dziesięciu lat powtarzam, że nowy system emerytalny prowadzi do nacjonalizacji strat i prywatyzacji zysków.

Z badań wynika, że zdecydowana większość społeczeństwa spodziewała się po reformie emerytalnej wyższych emerytur. Tymczasem celem reformy emerytalnej było obniżenie wysokości świadczeń budżetowych na rzecz emerytów – czyli poziomu redystrybucji dochodu narodowego od pokolenia czynnego zawodowo do pokolenia już nieczynnego zawodowo.

I słusznie. Cel, jak na razie, jest realizowany. Tylko czy stworzenie OFE było jedynym sposobem realizacji tego celu? Moim zdaniem mamy w dalszym ciągu do czynienia z prostą redystrybucją dochodu narodowego: od przedsiębiorców i pracowników z sektora przedsiębiorstw do akcjonariuszy i menedżerów sektora finansowego – a dokładnie OFE.

Mój pomysł na rozwiązanie problemu jest nieco inny. Zamiast administracyjnie decydować, ile do OFE, ile do ZUS, wystarczy znieść przymus „oszczędzania” w OFE i pozostawić ludziom prawo wyboru, czy wolą płacić do ZUS czy do OFE. Skoro OFE są takie dobre, to dlaczego są obowiązkowe?! Zaręczam panu ministrowi Rostowskiemu, że „oszczędności” w przyszłorocznym budżecie byłyby jeszcze większe.

Oczywiście rząd robi typową sztuczkę księgową. Dziura budżetowa w przyszłym roku będzie w komputerze pana ministra Rostowskiego mniejsza niż w rzeczywistości. Nie rozwiąże to problemu deficytu ani problemu emerytur. Emeryci na tym nie zyskają (tak samo jak nie zyskali na wprowadzeniu OFE).

Ale będzie ktoś, kto straci. Będą to OFE: ich menedżerowie i akcjonariusze. Nie dość, że zmniejszono im kilka miesięcy temu ustawową maksymalną wysokość opłat za zarządzanie, to teraz ten mniejszy procent będzie pobierany od mniejszych kwot. To się niektórym nie spodoba.