Cały czas relacje z happeningów lądują na czołówkach mediów. "Takie są realia" - powiedzą prawie wszyscy, którzy w tym biorą udział. A z kolei to, co jest w mediach, ludzie przyjmują i identyfikują z opinią publiczną. Nie od dziś wiadomo, że dziennikarze - z jednej strony - oczekiwaliby poważniejszej polityki, ale z drugiej - funkcjonują w branży, która wypłukuje tę politykę z powagi.

Socjolog dementuje plotki, jakoby uczestniczył w pierwszym z cyklu spotkań dotyczących lewicy, zorganizowanym przez Kwaśniewskiego:

Ciągle coś czytam, co jest półprawdą, np. że byłem na spotkaniu, na którym nie byłem. Dostałem zaproszenie, ale na czas, w którym nie było mnie w kraju. Szkoda czasu na prostowanie tego, nie wspominając o odpowiadaniu fantastom z prawicy, czego tym bardziej nie zamierzam robić.

Czy jego zdaniem takie spotkania mogą doprowadzić do zjednoczenia lewej strony sceny politycznej?

Nie uważam spotkań czy dyskusji za stratę czasu. Lewica jeszcze bardziej niż zjednoczenia potrzebuje substancji. Gdy polityka przypomina kółko graniaste, ruchy łączące mogą się wydawać ważniejsze niż cel. A sformułowaniu celów bardziej sprzyja chyba pluralizm po lewej stronie. Tym bardziej na trzy lata przed wyborami.

Skoro już posługujemy się terminologią rozrywek dziecięcych: ciekawe, czy po ewentualnym zjednoczeniu SLD i Ruchu Palikota liderzy urządzą sobie „zabawę w krzesełka”.