Ważne jest to, jaką pracę mógłby uzyskać, wykorzystując tę zdolność do pracy, która mu pozostała, a nie to, czy rzeczywiście tę pracę otrzymał. Tak uznał [b]Sąd Najwyższy(wyrok z 9 lipca 2008 r., I PK 12/08)[/b].
Sąd stwierdził, że pracodawca zobowiązany do naprawienia szkody w rozumieniu art. 444 § 2 [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=70928]kodeksu cywilnego[/link] odpowiada wyłącznie za wyrządzoną szkodę, którą przy niecałkowitej utracie zdolności do pracy stanowi utrata zarobków w części wynikającej z utraty przez pracownika (poszkodowanego) zdolności do pracy. Nie może on natomiast odpowiadać za to, że poszkodowany nie może realizować pozostałej mu zdolności do zajęć z przyczyn bez związku ze zdarzeniem, które wywołało uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia.
[srodtytul]Jak obliczyć rentę wyrównawczą[/srodtytul]
[b]Zdarza się, że wykonując pracę, pracownik dozna rozstroju zdrowia albo uszkodzenia ciała. Pracodawca odpowie za taki stan rzeczy, jeśli okaże się, że można mu przypisać w tym zakresie winę.[/b]
Zgodnie z kodeksem cywilnym jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może żądać od pracodawcy zobowiązanego do naprawienia szkody, aby wypłacił odpowiednią rentę.
