Obowiązki podatkowe przedsiębiorców prowadzących działalność wynikają m.in. z ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Dotyczą one przede wszystkim podatku od nieruchomości, jednak przedsiębiorcy świadczący swoje usługi w miejscowościach wypoczynkowych powinni zwrócić także uwagę na możliwość nałożenia na nich obowiązków w zakresie poboru opłaty miejscowej popularnie zwanej taksą klimatyczną. Jest ona bowiem istotnym elementem dochodu budżetu gminy, na terenie której znajduje się miejscowość letniskowa. Taksa ta jest zazwyczaj ustalana przez organy samorządowe na obszarach tych miejscowości, które spełniają ustalone minimalne wymagania klimatyczne, krajobrazowe bądź umożliwiają pobyt w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych.
Za każdą rozpoczętą dobę pobytu
Stosownie do art. 17 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wprowadzenie opłaty miejscowej leży w gestii rady gminy, a nadto – co szczególnie istotne z punktu widzenia przedsiębiorców działających na obszarze miejscowości wypoczynkowej - jej uchwała może nałożyć na określone podmioty obowiązek poboru tej opłaty w drodze inkasa. Stąd nierzadko przedsiębiorcy świadczący usługi noclegowe czy hotelarskie na terenie danej gminy są obowiązani do poboru na jej rzecz taksy klimatycznej. Rozwiązanie takie jest o tyle zasadne, że to właśnie te podmioty mają pełne rozeznanie w zakresie czasu i charakteru pobytu osób przyjezdnych. Trzeba zatem zwrócić uwagę na podstawowe zasady poboru opłaty miejscowej.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę miejscową pobiera się za każdą rozpoczętą dobę pobytu od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych:
- w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach, a także
- w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status obszaru ochrony uzdrowiskowej.
Wyłączenia
Ustawa przewiduje przy tym wiele wyłączeń w zakresie poboru opłaty miejscowej (art. 17 ust. 2). I tak, przykładowo opłaty tej nie pobiera się od zorganizowanych grup dzieci i młodzieży szkolnej, od osób niewidomych i ich przewodników, a także od osób, od których pobierana jest opłata uzdrowiskowa. Ta natomiast, podobnie jak taksa klimatyczna, wprowadzana jest uchwałą rady gminy i pobierana jest za każdą dobę pobytu od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach zdrowotnych, turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status uzdrowiska. Podobnie jak opłata miejscowa także opata uzdrowiskowa może być pobierana w drodze inkasa, co oznacza że ciężar jej poboru może spocząć np. na podmiotach świadczących usługi noclegowe. Warto też zauważyć, że ustawodawca umożliwił gminom wprowadzenie dodatkowych zwolnień o charakterze przedmiotowym, które nie są przewidziane w ustawie.
Rada gminy może także w drodze uchwały wprowadzić w stosunku do inkasentów opłaty miejscowej dalsze obowiązki. Chodzi mianowicie o odpowiednią ewidencję osób zobowiązanych do uiszczania tej opłaty, w tym także wpisywanie wymaganych danych, które w takiej ewidencji muszą zostać zamieszczone przez inkasenta. Ewidencja taka pozwala gminie na weryfikację prawidłowości poboru taksy klimatycznej.
Sprawdzona, pogłębiona i kompleksowa wiedza dla MŚP
Autor jest doradcą podatkowym
