Reklama

Jan Maciejewski: Niezasłużone piękno Cracovii

Był początek lutego, wiał zimny wiatr, a przed chwilą dwóch obrońców Cracovii przypadkiem wpadło na siebie, otwierając Piastowi Gliwice wolną drogę do wyjścia na prowadzenie. Jeden z tych momentów, kiedy spada adrenalina, zasypiają kibicowskie demony i zaczyna się budzić rozum. – Dlaczego to musi tak boleć? Dlaczego musimy aż tak cierpieć? – Weź ty się może przeprowadź do Barcelony, będziesz miał więcej słońca i zwycięstw.

Aktualizacja: 09.03.2019 20:25 Publikacja: 07.03.2019 23:01

Foto: Fotorzepa, Robert Gardziński

Jan Maciejewski

Reklama

Właśnie dlatego na mecze, jak na piwo czy do kina, nie powinno się chodzić samemu. Zawsze trzeba mieć przy sobie kogoś, kto przerwie niebezpiecznie logiczny ciąg myśli, odeśle rozum tam, gdzie jeszcze przez kilkadziesiąt minut jego miejsce, czyli daleko za mury stadionu. Bo przecież nie kibicuje się takim klubom jak Cracovia z miłości do wygrywania, tylko wręcz przeciwnie. Akurat tamten mecz jednak ostatecznie wygraliśmy, tak jak dwa kolejne i cztery poprzednie. To była najdłuższa zwycięska seria od 1948 roku. Tylko że pisać wtedy o Cracovii byłoby jakoś dziwnie, nie na miejscu. Ale teraz – kilka dni po tym jak przedostatnia w tabeli, grająca po dwóch czerwonych kartkach w dziewiątkę Wisła Płock w ostatnich sekundach meczu strzela zwycięską bramkę – teraz już jak najbardziej. Tamte siedem zwycięstw było aż za słodkie. Coś było nie tak, jak po alkoholu – przyjemnie, ale im dłużej trwa seria, tym bliżej utraty kontaktu z rzeczywistością. A ta, dla Cracovii i tysięcy podobnych jej klubów, bywa najwyżej słodko-gorzka. Prozaiczna – to chyba najwłaściwsze słowo.

Już za 19 zł miesięcznie przez rok

Jak zmienia się świat i Polska. Jak wygląda nowa rzeczywistość polityczna po wyborach prezydenckich. Polityka, wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i psychologia.

Czytaj, to co ważne.

Subskrybuj teraz! Zaloguj się

Reklama