Śledztwo, którego nigdy nie będzie

[b] Zanim maszynopis „Jak zabiłem Piotra Jaroszewicza” – po wydaniu eksponowany w księgarniach w dziale political fiction – trafił do druku, usiłował pan zapoznać z nim Prokuraturę Okręgową w Warszawie. Z jakim skutkiem?[/b]

Byłem przekonany, ze prokuratura po odcedzeniu tego, co w książce literackie, będzie w stanie ustalić, czy napotkany przeze mnie w Arizonie w roku 2005 mężczyzna twierdzący, iż zamordował Jaroszewiczów z polecenia Wojciecha Jaruzelskiego, mówił prawdę. Od dwóch lat nie dostałem jednak żadnej odpowiedzi. Nawet w rodzaju: „Nie widzimy podstaw do wszczęcia śledztwa”. Wkrótce potem w zagadkowych okolicznościach zaginęły materiały dowodowe w tej sprawie. Na klasyfikację książki autor nie ma wpływu, decydują księgarze.

[b]Niedawno udowodniono, że Jaruzelski wydał w roku 1975 rozkaz zestrzelenia nad Czechosłowacją uciekającego z PRL do Austrii pilota.[/b]

Jeszcze kilka lat temu, gdyby ktoś utrzymywał, że Adam Ważyk brał udział w próbie aresztowania Ferdynanda Goetla, Milan Kundera złamał donosem życie Miroslava Dvoraczka, Günther Grass był członkiem Waffen-SS, a Zygmunt Bauman rozpoczynał karierę jako siepacz na usługach NKWD, uznano by go – eufemistycznie mówiąc – za mitomana. Dzisiaj już na szczęście tak nie jest. Celem mojej książki jest wznowienie śledztwa w sprawie Jaroszewiczów.

[b]Rozmawia pan z N.N. także o innych nierozliczonych sprawach z najnowszej historii Polski.[/b]

Nikt nigdy nie odpowiedział za trzymanie w więzieniu w Barczewie – już za rządów Tadeusza Mazowieckiego! – historyka i dziennikarza, później pełnomocnika pułkownika Ryszarda Kuklińskiego – Józefa Szaniawskiego, skazanego w PRL za współpracę z sekcją polską Radia Wolna Europa. Za wydanie u progu naszego wieku nakazu prokuratorskiego wobec wydawcy – Piotra Jeglińskiego. Za sprawy poruszane w filmach Jerzego Zalewskiego, jak choćby ta dotycząca FOZZ i Michała Falzmanna. Widoczny jest brak woli politycznej, aby komunistycznych przestępców – mam na myśli nie tylko wysokich funkcjonariuszy PZPR, ale i trzon dawnej Służby Bezpieczeństwa – osądzić i skazać. W tym znaczeniu moja książka okazuje się chybiona. Może za 20 lat jej percepcja będzie inna, a wypowiedzi Antoniego Macierewicza uchodzić wtedy będą – wobec ogromu zbrodni popełnionych przez komunistów – za wyważone i z gruntu liberalne.

[b]Podziela pan teorię zmarłego profesora Pawła Wieczorkiewicza, że pośród włodarzy Polski Ludowej zdarzały się „matrioszki”?[/b]

Mój rozmówca twierdził, że fragmenty dzienników Jaroszewicza są temu poświęcone. Mówił, że „matrioszką” może być nawet Jaruzelski. Początkowo zamierzałem wystąpić z publicznym apelem o ustalenie jego DNA. Doszedłem jednak do wniosku, że gdyby okazało się to nieprawdą, podważyłoby to wszystko, co napisałem. W książce zmarginalizowałem więc tę sprawę, sprowadzając ją do mało istotnej wzmianki. Wymagałaby jednak wyjaśnienia.

[b]Podkreśla pan wartość pisarstwa Joanny Siedleckiej...[/b]

Ponieważ sukcesywnie ujawnia prawdę o istotnych postaciach z naszej literatury współczesnej i stanowi zaporę wobec złodziei pamięci. W wymiarze politycznym dokonuje tego profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego Andrzej Nowak. W odniesieniu choćby do Gustawa Herlinga-Grudzińskiego – profesor Włodzimierz Bolecki. W wymiarze historycznym profesor Marek Jan Chodakiewicz, a np. Magdalena Ślusarska wyprowadzając na światło dzienne sprawę Konfederacji Barskiej, pokazuje nam też, ile wielkich nieporozumień nagromadziło się w percepcji naszej historii w ciągu pół wieku trwających rządów Wielkiego Brata. Ufam, że profesor Jan Tomkowski zdecyduje się wreszcie na napisanie odkłamanej historii literatury polskiej. Tej po roku 1945, ale i tej po roku 1989, nacechowanej nagłaśnianymi przez wpływowe media mieliznami, po której brodzą coraz mniej wymagający czytelnicy.

[b]Jak rozumieć słowa pańskiego interlokutora, że „komunizm odchodzi w niepamięć, z tym, co po sobie pozostawił, zmagać się będą następne pokolenia”?[/b]