Ostrzeżenie przyszło kilka dni temu. Klient, który w tamtych latach hiperinflacji w latach dwudziestych XX wieku tyle brał na kreskę, że zawsze można było liczyć u niego na informacje, od lat pracował w ratuszu. Teraz dla komunistów, owszem. I niewątpliwie miał legitymację partyjną dumnie wciśniętą w portfel ze sztucznej skóry. Przedtem dla narodowych socjalistów. A wcześniej dla republiki, takiej jaka ona była. A jeszcze wcześniej dla kajzera, i tak dalej. W pewnym momencie Heinrich przymknął oko na część zaległych należności. Była to jego najlepsza inwestycja w życiu, ponieważ informacje otrzymane od niezmiennie wdzięcznego urzędnika oznaczały, że nie podpadał władzom, niezależnie od tego, pod jakiego koloru sztandarem maszerowały, czerwonym czy brunatnym. Wojna czy pokój, Heinrichowi udawało się trzymać wszystko w garści. Ten hotel, piętnaście lat starszy niż on sam.