Lech Kaczyński nie był wyborem liberalnych elit, nie był ulubieńcem dziennikarzy. Od początku urzędowania miał naprzeciwko siebie bardzo mu nieżyczliwych pośredników. Media go nie lubiły, on był dla nich trudnym partnerem. Miał świadomość, jak niemal każde jego zachowanie zostaje pokazane w krzywym zwierciadle. Bardzo często narzekał na to.

Oczywiście popełniał błędy, miał wpadki, bywał pamiętliwy, dawał się prowokować przez przeciwników. Bywał porywczy, miał swoje fobie. Tyle że niechętni mu dziennikarze i polityczni wrogowie skupiali się wyłącznie na słabościach. Wszędzie – i w obiegu oficjalnym, i nieoficjalnym – zatrzęsienie prześmiewczych tekstów, zdjęć, filmików, gadżetów, wyrwanych z kontekstu cytatów.

Podgrzewali to zjawisko niechętni mu dziennikarze, zwalczający go politycy, świat popkultury i młodzieżowe środowiska, do których nie umiał trafić ze swoim przekazem. W dobrym tonie było kpić z Lecha Kaczyńskiego.

Niemal każda sytuacja, w której znalazł się publicznie prezydent, groziła mu atakiem czy kpiną. Rzadko do opinii publicznej przedostawała się istota, polityczny sens wydarzenia. Media, które z jednej strony uległy tabloidyzacji, ale z drugiej po prostu nie lubiły prezydenta, skupiały się zwykle na detalach, przy czym niemal zawsze na tych mogących ośmieszać głowę państwa albo przynajmniej pozwalających go skrytykować.

To prawda, że często Lech Kaczyński ułatwiał zadanie swoim przeciwnikom. Nie umiał w przyjazny dla mediów i publiczności sposób przedstawiać swoich racji. Nie dbał o to, by wiele działań, które mogły budować jego dobry wizerunek, ujrzało światło dzienne.

[srodtytul]Zakompleksiony nieudacznik[/srodtytul]

Niezależnie od tego, jak ocenimy polityczną jakość prezydentury, w jakim stopniu zgadzamy się z decyzjami, wizją i kierunkiem działań Lecha Kaczyńskiego, musimy pamiętać, że znalazł się w warunkach, w których trudniej niż innym było mu komunikować racjonalne podstawy swojej polityki. Po fatalnych doświadczeniach początku prezydentury, kiedy atakowano go najpierw za wspomniane już zdanie inaugurujące działalność głowy państwa, a potem za niefortunną reakcję na prymitywną krytykę w jednym z niemieckich dzienników, Lech Kaczyński i jego otoczenie żyli ciągle w atmosferze zagrożenia ze strony świata zewnętrznego, głównie mediów.

To zagrożenie nie było wymysłem prezydenta. Z wykształconego patrioty, przyzwoitego, pełnego kultury osobistej inteligenta starej daty, który całe dorosłe życie poświęcił pracy dla Polski, zrobiono pozbawionego racjonalnych pomysłów, zakompleksionego nieudacznika, który wprawia nas wszystkich w nieustanne zakłopotanie.

Smutne jest przeszukiwanie archiwów prasowych i Google’a w tych dniach. Przykładów ośmieszania niemal wszystkiego, co robił prezydent, jest masa.

Pamiętamy dobrze „Borubara” i odwrócony szalik z napisem „Polska” z meczu z Austrią. Ileż było uciechy. Jakiż śmieszny był ten Kaczyński. Chciał się pokazać na meczu, zyskać polityczne punkty, a przecież nie ma pojęcia o piłce – mówiono. Zawodników nie rozpoznaje i nawet szalika nie umie chwycić porządnie – Internet, audycje radiowe i telewizyjne pełne były kpin.

Dopiero teraz możemy przeczytać, że Lech Kaczyński nieźle się znał na piłce, że pamiętał doskonale wszystkie szczegóły dotyczące historii polskiego futbolu i że sam w młodości był kibicem Gwardii Warszawa.

Każdy pamięta „Irasiada”, te śmichy-chichy w studiach radiowych, satyrycznych programach, kpiarskie esemesy. Ale dopiero teraz opowiedziano, jak państwo Kaczyńscy lubili zwierzęta, jak się o nie troszczyli, jak pomagali naszym „mniejszym braciom”.

„Spieprzaj, dziadu” – co nie było najbardziej fortunną odzywką do zaczepiającego go menela – stało się hasłem legendą. Strony internetowe, bransoletki z napisem, monety „siedem dziadów” – to wszystko bawiło wielkomiejską elitę, krążyło po sieci i eterze. Nie było tam natomiast informacji o tym, że Lech Kaczyński pomaga słabszym.

Prezydent był obciachowy – to zwłaszcza wśród młodych środowisk opiniotwórczych była rzecz oczywista. Wszystko, co zrobił, było obciachem. Nawet jeśli on sam nie miał z tym nic wspólnego.

Tytuł w jednym z portali: „Nowy obciach. Prezydentowi popsuł się samolot. W Mongolii”. Znów można było się pośmiać. Nawet samolot mu nie lata. Jemu wszystko źle wychodzi. Jak zjawił się w Japonii, to nawet cesarz się rozchorował.

[srodtytul]Kurdupel przeganiany z podwórka[/srodtytul]

Janusz Palikot mógł sobie używać: „Jak się rano budzę, to się boję, że prezydent się też obudził i na pewno coś zrobi”. Śmieszny i groźny jest każdy krok prezydenta – przekonywał nas poseł z Lublina, a im częściej przekonywał, tym jego pozycja w partii i popularność w mediach rosły.

Jaką motywację działań obu braci Kaczyńskich widział Palikot? „Przesłonięcie własnego tchórzostwa. Próbę wymazania kompleksów z młodości – kurdupli przeganianych na podwórkach Żoliborza przez silniejszych kolegów, kompleksu słabosilnych, którzy respektują twarde zasady wyłącznie wobec słabszych od siebie. A kiedy nie dają sobie rady, chowają się za barykadą kobiecych spódnic lub sięgają po kaczuszkę”.

Im częściej padały takie słowa, tym chętniej dziennikarze podbiegali z mikrofonami przed oblicze milionera uważanego za intelektualistę. A on ich raczył takimi opisami prezydenta RP: „Nie wyglądał zbyt świeżo, bełkotał, intencje prezydenta są tragiczne”.

W pewnej audycji, do której lubili przychodzić ludzie świata kultury, kpinom z małości i przerażeniu wobec grozy, jaką niesie władza Kaczyńskich, końca nie było. Ale dopiero teraz mówi się, że państwo Kaczyńscy byli wielbicielami wysokiej kultury, że panią prezydentową można było spotkać na niemal wszystkich premierach, a prezydent przyjmował na kolacjach ludzi kultury i intelektualistów.

O debatach intelektualnych, na których bywały najwybitniejsze polskie umysły z różnych środowisk o różnych poglądach, nie rozmawiano w żadnej audycji. To, że pasją Lecha Kaczyńskiego były długie dyskusje, nie było przedmiotem rozmów w studiach komentatorskich, w programach telewizji śniadaniowej czy rozrywkowych pogawędkach. Taka opowieść nie wydawała się interesująca kolorowym magazynom.

[srodtytul]Bachor robi wrzawę[/srodtytul]

Można było natomiast porozmawiać o tym, że nie zna języków, co oczywiście jest obciachem. W tym samym czasie nieznający języków premier był po prostu europejskim przywódcą.

Radosław Sikorski, walcząc o zostanie kandydatem Platformy na prezydenta, mówił więc: „Uważam, że prezydent Polski nie powinien porozumiewać się z innymi głowami państw na migi, jak Lech Kaczyński z Nicolasem Sarkozym w Brukseli”. Pod adresem Donalda Tuska nikt na takie uwagi sobie nie pozwalał.

Ale kiedy prezydent miał nas reprezentować za granicą, natychmiast powstawał ten problem. Jak to będzie? Czy nas aby nie skompromituje? Szef MSZ błagał prezydenta na kolanach, aby do Brukseli nie jechał, bo będzie katastrofa. A jeśli już gdzieś musiał lecieć, minister tłumaczył opinii publicznej, że pan prezydent zostanie wyposażony we wszelkie możliwe instrukcje. Po co mu instrukcje?

To, czego premier czy ministrowie nie mówili wprost, wyrażał poseł z Lublina, który obrazowo tłumaczył opinii publicznej, z jakimi zagrożeniami wiąże się obecność prezydenta RP za granicą. „To jest dziecko, to jest jednojajowy bliźniak, zdominowany przez starszego brata, przez matkę, który nie panuje nad swoimi emocjami, urazami. Ten bachor po całej Europie biega, krzyczy, szaleje, robi wrzawę. To jest dziecinne, musimy się zajmować tym dzieckiem. Niestety, to dziecko jest prezydentem (…) Na szczęście jest tak, że większość w Europie i na świecie nie traktuje poważnie Lecha Kaczyńskiego. To jest taki rodzaj wariata. Wszyscy wiedzą, że to nie jest poważny polityk” – Palikot mówi, dziennikarz słucha, nagrywa, potem nagranie wisi na często odwiedzanej stronie internetowej

Efekt? Internauci pytają: „Boże, dlaczego on tam się pcha?”, „Jezu, jaki to obciach”, „Co z nim zrobić?”.

Wszystko staje się coraz jaśniejsze. Palikot w innym wystąpieniu w studiu wideo jednej z gazet: „Pan prezydent szkodzi Polsce w sposób niebywały. Jeszcze tego brakuje, żeby pojechał do Brukseli i wystraszył naszych sojuszników”.

[srodtytul]„Jaka wizyta, taki zamach”[/srodtytul]

Kiedy indziej ten coraz bardziej wpływowy polityk Platformy mówił o innych kłopotach Lecha Kaczyńskiego: „Docierały do nas plotki z posiedzenia NATO w Bukareszcie, że tam prezydent był niedysponowany, że całymi godzinami przesiadywał w toalecie, że było to przedmiotem interwencji szefów innych państw” – i w tym wypadku dziennikarz słucha i nie reaguje. Jego redakcja wykorzystuje tę wypowiedź, a polityczna pozycja Janusza Palikota w Platformie Obywatelskiej nieustannie rośnie.

Zwłaszcza kiedy poseł wygłasza takie oświadczenia: „Apeluję do Lecha Kaczyńskiego, by wytrzeźwiał, by wyjaśnił, co myśli, w pełni przytomnych sił!”. Te wszystkie wypowiedzi dotyczyły prezydenta RP. Ich autora władze partii uhonorowały miejscem we władzach klubu parlamentarnego. A stacje telewizyjne coraz chętniej zapraszały, nie próbując nawet sprawić, by prowadzący rozmowy dziennikarze dystansowali się od takich wypowiedzi.

Te wypowiedzi, wzmacniane komentarzami rozmaitych programów satyrycznych, wchodziły do publicznego obiegu i zaczęły być coraz powszechniej uważane za dopuszczalne.