To chyba pierwszy film w pańskiej karierze, z którego realizacją miał pan duże problemy.
To prawda. Za komuny żaden projekt mi nie przepadł. Pewnie dlatego, że zgłaszałem te scenariusze, które miały szanse. Zresztą „Obce ciało" też w końcu udało się zrobić, ale półtora roku zmarnowałem na to, żeby odwrócić decyzję PISF, który w pierwszym podejściu głosami moich koleżanek ten projekt odrzucił. Przejąłem się, bo w końcu całe życie pracuje się na to, żeby się dorobić pewnego kredytu zaufania. I wydawało mi się, że jestem w takiej sytuacji. Tymczasem się okazało, że wszedłem już w następny etap, kiedy ten kredyt został wycofany. No i zostałem posłany do kąta. Zresztą ten film nie znalazł się też na festiwalu w Gdyni, co jest oczywistym despektem, ale, mój Boże, w moim wieku trzeba się chyba na kolejne despekty przygotować.