Poszłam na warszawskie Powązki, gdzie trzeba było oczyścić rodzinny grób. Idąc, zobaczyłam niemłodą już kobietę, która pochylała się nad dwójką dzieci. Miały około sześciu lat. Kobieta mówiła dość głośno:– Wasz dziadek patrzy teraz z nieba. Zawsze was widzi. I w domku, jak zasypiacie, też.
– Jak to? – zapytał chłopiec. – Przecież w domu jest sufit.
Niby zabawna odpowiedź, ale ja nie mogłam o niej zapomnieć. W czasie mojego dzieciństwa niebo było mieszkaniem Boga. W czasie dzieciństwa moich dzieci – też. Czasem to niebo się chwiało, potem okazywało się gęstym powietrzem, potem tajemnicą Wszechświata. Zawsze jednak pozostawało związane z pojęciem Boga. Tego dnia zdałam sobie sprawę, że niektóre współczesne dzieci w ogóle nie otarły się o to pojęcie. Dotąd nawet dzieci walczących ateistów jakoś musiały sobie niebo uszeregować, bo tak czy inaczej Bóg istniał, nawet jeśli w Niego nie wierzono. Tymczasem dziś pierwszy raz w dziejach możliwe jest dzieciństwo, w czasie którego dziecko nie słyszy słowa „Bóg". Możliwe, że dzieci będą się o Nim dowiadywać po prostu od swoich rówieśników. Konsekwencje już widać w każdym przejawie życia.