[b]Naczelny Sąd Administracyjny w siedmioosobowym składzie wydał 17 stycznia 2011 r. wyrok (sygn. I FPS 8/10)[/b] w sprawie zwolnienia z podatku VAT gruntów przeznaczonych pod zabudowę.
NSA zajął się wykładnią art. 43 ust. 1 pkt 9 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=172827]ustawy o podatku od towarów i usług (DzU z 2004 r. nr 54, poz. 535 ze zm.)[/link], który ustanawia takie zwolnienie dla terenów niezabudowanych. Nie dotyczy ono jednak terenów budowlanych oraz tych, które są przeznaczone pod zabudowę. Z tym ostatnim sformułowaniem wiążą się spory interpretacyjne. Ustawa nie przesądza sposobu ustalania, czy grunt jest przeznaczony pod zabudowę.
[srodtytul]Ewidencja czy studium[/srodtytul]
Nie ma z tym kłopotu, gdy grunt jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego lub została co do niego wydana decyzja o warunkach zabudowy. Zarówno plan, jak i indywidualne rozstrzygnięcie administracyjne są wiążące i na ich podstawie stosuje się zwolnienie z VAT lub się go odmawia.
Gdy nie ma ani planu, ani aktualnej decyzji o warunkach zabudowy, pozostają jeszcze dwa dokumenty. Pierwszym z nich jest studium zagospodarowania przestrzennego. Jako dokument planistyczny określa przeznaczenie ujętych w nim gruntów. Możliwości jego stosowania budziły jednak spore wątpliwości.