Wszyscy przegrali. Z wyjątkiem prawa. To mało?

[b][link=http://blog.rp.pl/gabryel/2009/07/23/wszyscy-przegrali-z-wyjatkiem-prawa-to-malo/" "target=_blank]Skomentuj[/link][/b]

Po ostrej wymianie ciosów pięści, strumieni wody, uderzeń pałek i kamieni, która towarzyszyła poniedziałkowej bitwie o ulokowany w samym sercu Warszawy blaszak o szumnej nazwie Kupiecki Dom Towarowy, przyszedł czas na nie mniej ostrą wymianę poglądów. W gorzejącym od kilku dni sporze, w którym górą są zwolennicy opinii, że władze stolicy słusznie postąpiły likwidując halę KDT (72 proc. warszawiaków, według sondażu "Rz"), wciąż z niesłabnącą pasją występują obrońcy eksmitowanych przedsiębiorców (24 proc.).

Pytanie tylko, czy występują oni - jak [link=http://www.rp.pl/artykul/2,338723_Pyrrusowe_zwyciestwo_prezydent_Warszawy.html" "target=_blank]Rafał A. Ziemkiewicz we wczorajszej "Rzeczpospolitej"[/link] - w obronie wszystkich ciemiężonych przez władze stolicy przedsiębiorców, czy też raczej w obronie tylko tych przedsiębiorców, których eksmitowano z KDT, a więc jednocześnie - w jakiejś mierze - przeciwko interesom wszystkich ich konkurentów?

W sprawie konfliktu narosłego wokół Kupieckiego Domu Towarowego nie przepuszczono chyba żadnej okazji, którą można było zmarnować.

Wszystkie - co do jednej - okazje polubownego rozwiązania sporu zmarnowali więc kolejni, począwszy od 1999 roku włodarze stolicy. Dlatego tak mało przekonująco brzmią teraz głosy napomnienia kierowane pod adresem Hanny Gronkiewicz-Waltz przez jej poprzedników na fotelu prezydenta Warszawy - Pawła Piskorskiego i Lecha Kaczyńskiego.

Ale też z tego samego powodu owa z dumą prezentowana przez obecną prezydent stolicy biała księga działań magistratu w tej sprawie, która ma być - w jej ocenie - koronnym dowodem daleko posuniętej dobrej woli władz miasta, jest jednocześnie - w gruncie rzeczy - kapitalnym dowodem ich nieudolności. No bo przecież, koniec końców, mimo tych wszystkich usiłowań, starań i zabiegów, mimo złożonych kupcom ośmiu propozycji, urzędnicy miejscy nie potrafili doprowadzić do pokojowego zażegnania konfliktu. Tak czy nie?

Wszystkie okazje - w tym wypadku sprawnego przeprowadzenia akcji egzekwowania sądowego nakazu eksmisji, czyli przejmowania hali KDT - zmarnowali również ci, którzy nią kierowali. Nie radził sobie komornik, nieporadnie zachowywali się ochroniarze (wiele wskazuje na to, że przekroczyli swe uprawnienia), okazję do popisania się sprawnością zmarnowała też policja.

Krótko mówiąc: tylko boskiej opatrzności zawdzięczamy, że wśród uczestników tych dramatycznych zajść nie było ofiar śmiertelnych. Akcję odzyskiwania hali KDT prowadzono bowiem w sposób zaiste wręcz niewiarygodnie nieudolny i brutalny, i na nic się teraz zda zaklinanie rzeczywistości przez szefa policjantów wicepremiera Grzegorza Schetynę, który - wbrew temu, cośmy przez wiele godzin oglądali na ekranach naszych telewizorów - upiera się, że operacja została zrealizowana "sprawnie, sumiennie, skutecznie".

Na szczęście jednak - i w znacznej mierze dzięki szczęściu, a nie umiejętnościom policjantów i ochroniarzy - zakończyła się sukcesem, czyli przywróceniem prawa; w tym wypadku: prawa do rozporządzania przez właściciela (władze miasta) swoją własnością (terenem pod halą KDT).

I to jest właśnie jeden z kluczowych argumentów przeciwników akcji władz Warszawy: że się ją redukuje do sporu prawnego, do skutków wygaśnięcia pół roku temu umowy najmu, do odzyskiwania swej własności, do wykonywania prawomocnego wyroku sądu. A przecież - argumentują zwolennicy tego poglądu - można było na razie odstąpić od wykonania wyroku, dać kupcom czas, aby się przenieśli na nowe miejsce, prowadzić z nimi dialog, negocjować, rozmawiać, itp. itd.

Jak długo jeszcze miałoby to trwać (bo trwa już dziesięć lat)? Dwa lata, pięć, czy kolejne dziesięć? Tak długo, aż nie urządziliby się w nowym miejscu, bowiem władza powinna wspierać przedsiębiorców, a nie pozbawiać ich miejsc pracy - dowodzą ci, którzy stają w obronie kupców usuniętych z KDT.