Zombi IV RP wciąż straszy

Miłośnicy filmowych horrorów potwierdzą tę prawidłowość: potwór, który w pierwszym filmie publiczność przestraszył, w kolejnych „sekwelach” staje się, wbrew zamierzeniom twórców, coraz bardziej groteskowy. Coś podobnego przydarzyło się także reżyserom kampanii wyborczej Bronisława Komorowskiego. Widmo IV Rzeczypospolitej, którym trzy lata temu straszono obrazowanszczinę ze znakomitym skutkiem, wyciągnięte ponownie dla mobilizowania uciekającego na działki i wakacje elektoratu „Polski jasnej” dziś raczej śmieszy, niż przeraża, jak gutaperkowe zombi z wypożyczalni wideo.

[srodtytul]Puste szuflady[/srodtytul]

Trzy lata temu establishment medialny, który obecnie gorąco wspiera kandydata PO, właśnie za pomocą tego widma usiłował skłonić Donalda Tuska do nader ryzykownego ruchu: zawarcia koalicji z SLD, LPR i Samoobroną. Tak egzotyczny sojusz miał najpierw odsunąć Jarosława Kaczyńskiego od władzy, a następnie postawić go przed sądem i zniszczyć całkowicie.

Wielu zajadłym wrogom IV RP wydawało się bowiem oczywiste, że wystarczy powołać sejmową komisję śledczą i wyzwolić prokuratury spod „pisowskiej” władzy, a w ciągu kilku miesięcy przedstawią one niezbite dowody przestępstw Kaczyńskiego i Ziobry. Uważali oni też, że owe przestępstwa i nadużycia władzy są tak rozległe, iż bez takiej operacji rozpisywanie wyborów nie ma w ogóle sensu, bo Kaczyński i tak je sfałszuje, a Ziobro zastraszy PKW.

Tusk oparł się histerii i postawił na wybory, choć sondaże dobrze mu wtedy nie wróżyły. Najwyraźniej nie popełnił błędu salonów i nie uwierzył we własną propagandę.

Po nieoczekiwanym zwycięstwie PO droga do rozliczania „zbrodni” IV RP stanęła otworem. I dość szybko początkowa pewność, iż szuflady poprzedniej władzy pełne są kompromitujących dokumentów, zaczęła się rozpływać.

Utworzono sejmową komisję śledczą zwaną naciskową, która miała odnaleźć i udowodnić nadużycia PiS (nawiasem mówiąc, zwycięzcy całkowicie zaprzeczyli tu swoim poglądom sprzed wyborów, kiedy to głosili, że takie komisje mają sens tylko wtedy, gdy mają kontrolować władzę, a nie opozycję). Mimo trzech lat wytężonej pracy i celebrowanych przed kamerami przesłuchań jak dotąd nie zdołała ona znaleźć niczego konkretnego, a ostatni rok był wręcz już tylko pozorowaniem aktywności. Do zaprzyjaźnionej prasy wyniesiono jako wielkie sensacje przecieki o jakichś drobnych naruszeniach mało istotnych urzędniczych procedur, a i one okazywały się w uruchamianych potem postępowaniach dyscyplinarnych mocno naciągnięte.

Wszyscy widzą, że mit o nadużyciach władzy okazał się, mówiąc językiem prawniczym, „nie polegać na prawdzie”, i tylko swoiście pojmowany honor każe istnienie komisji przeciągać.

[srodtytul]Dorsz korupcjogenny[/srodtytul]

Krótki był też żywot sensacji o uszkodzonym (jak sugerowano: celowo, dla zniszczenia śladów) laptopie byłego ministra sprawiedliwości. Po konferencji, na której minister Zbigniew Ćwiąkalski z namaszczeniem prezentował ułamaną klapkę komputera, i długotrwałym rozsmakowywaniu się w marzeniach, jakie to dowody zbrodni znajdą się na jego twardym dysku, salonowe media nabrały wody w usta. Okazało się, że nie ma tam niczego poza scenariuszem Patrycji Koteckiej, a samo mechaniczne uszkodzenie było prawdopodobnie, jak od razu mówił były minister, skutkiem przypadku.

Podobnie cichutko kończyły żywot inne nagłaśniane sensacje, jak choćby ta o rzekomym zdradzeniu przez Zbigniewa Ziobrę tajemnic śledztwa Jarosławowi Kaczyńskiemu, który nie był wtedy premierem.

Mechanizm za każdym razem był taki sam – najpierw szumne ogłoszenie, że znaleziono dowody zbrodni IV RP, wybijany na pierwszych stronach news o skierowaniu zawiadomienia do prokuratury, liczne publikacje, wywiady, komentarze. Potem wiele miesięcy milczenia prokuratury i w końcu, po wielu miesiącach, malutka informacja gdzieś w kąciku 12. strony, że prokuratura zapomnianą już na śmierć sprawę umorzyła z powodu niestwierdzenia znamion przestępstwa.

O niektórych umorzeniach nawet nie poinformowano. Aktualnie bodaj ostatnim jeszcze nieumorzonym – choć też nic nie słychać, aby je jakkolwiek prowadzono – jest postępowanie prokuratury w Rzeszowie w sprawie zarzutów nadużycia władzy postawionych Mariuszowi Kamińskiemu na okoliczność afery gruntowej. Ale i tu ten sam finał wydaje się oczywisty; postawienie byłemu szefowi CBA zarzutów – już po tym, jak wątpliwości rozstrzygnął sąd orzekający w sprawie winnych afery – było tylko formalnym pretekstem do usunięcia go z funkcji, nawiasem mówiąc, z oczywistym naruszeniem przez premiera prawa.

Równie żałośnie jak starania komisji sejmowych i prokuratur wypadła zapowiadana przez Julię Piterę „prawdziwa walka z korupcją”, która jak się okazało polega na sprawdzeniu wydatków ze służbowych kart byłych ministrów. Udało się jej ustalić, że najwięcej na reprezentację w rządzie PiS wydawał Radosław Sikorski oraz znaleźć nierozliczony odpowiednią fakturą zakup dorsza za złotych polskich 8 i groszy kilka. Gdyby coś podobnego przydarzyło się komuś z PiS, wszystkie telewizyjne kabarety rechotałyby z tego dorsza obowiązkowo cztery razy w każdym programie.

[srodtytul]Niedotrzymana obietnica PO[/srodtytul]

Z braku miejsca nie sposób wymienić wszystkich umorzeń i wszystkich żałosnych kompromitacji, jakimi skończyło się szukanie owych mitycznych „zbrodni IV Rzeczypospolitej”. Pozostały gołosłowne oskarżenia Leppera i Giertycha, co rzekomo miał im mówić Kaczyński w cztery oczy, niejasne aluzje byłego premiera Marcinkiewicza, już w jego „pudelkowym”, a nie politycznym wcieleniu, spora liczba rzuconych kiedyś i nigdy potem niepodjętych doniesień prasowych powołujących się na anonimowych informatorów… I ugruntowane wśród wiernych czytelników i słuchaczy salonowych mediów przekonanie, że Kaczyński dopuszczał się rzeczy strasznych, bo przecież tyle o tym mówiono i każdy słyszał.

Podobnie żelazny elektorat postkomunistyczny do dziś „pamięta”, że stan wojenny był koniecznością, bo „Solidarność” dopuszczała się aktów terroru, destabilizowała państwo i przygotowywała zbrodnie na członkach partii.

Gdy więc sztab wyborczy Bronisława Komorowskiego zaczął się odgrażać, że przypomni zbrodnie IV RP, sam nastawiłem ciekawie uszu – świetna okazja, przypominajcie! Chętnie dowiemy się wreszcie konkretów. Niestety, była to kolejna niedotrzymana obietnica wyborcza.

Znowu usłyszeliśmy o tym, że Kaczyński porównał przeciwników politycznych do ZOMO (co, nawet gdyby było prawdą, wydaje się śmieszne w porównaniu z tym, co dzień w dzień wygadują Niesiołowscy czy Palikoci) i o „dusznej atmosferze” tamtych rządów. Słowo „atmosfera” stało się słowem kluczem. Atmosfera jest z natury uczuciem subiektywnym i jeśli ktoś twierdzi, że czuł się tak lub owak, nie ma sposobu, by powiązać jego odczucia z jakimkolwiek konkretem.

Konkretem jedynym jest fakt, że Barbara Blida popełniła samobójstwo. Co prawda mimo usilnych starań sejmowa komisja nie zdołała powiązać tego samobójstwa z jakimkolwiek działaniem byłego rządu (a próbowano wszystkiego – od teorii o morderstwie po tezę o specjalnie przeszkolonej funkcjonariuszce-psychologu, która zrobiła nieboszczce pranie mózgu albo ją zahipnotyzowała), niczego też się nie dopatrzył jak dotąd sąd rozpatrujący wniosek Henryka Blidy o odszkodowanie od ABW.

[srodtytul]Kampania na grobie[/srodtytul]

Ale dla potrzeb propagandy wystarczy powtarzać, że przyczyną samobójstwa podejrzanej była owa „atmosfera”. I liczyć na to, że większość Polaków po prostu nie wie, iż prawo nie pozwala prowadzić postępowania wobec zmarłych, więc ciążących na Blidzie oskarżeń zweryfikować prokuratury ani sądy po prostu już nie mogły.