Gruźlicy zależni od koncernów

W styczniu Jelfa wstrzymała produkcję izoniazydu, antybiotyku na gruźlicę. Chorzy stracili dostęp do leku, co groziło lekoopornością.

[b]Rz: Czy minęła już groźba, że chorzy na gruźlicę przerwą leczenie? [/b]

prof. Kazimierz Roszkowski-Śliż, konsultant krajowy ds. gruźlicy: Problem jest poważny, ale nie aż tak dramatyczny jak kilka tygodni temu. Do Polski na

indywidualne zamówienia sprowadzany jest izoniazyd z zagranicy. Spadła też jego cena: chorzy nie płacą już 60 zł, ale 3,20 zł. Ale nim producent przerwał wytwarzanie, lek był bezpłatny. Tak powinno zostać, bo leczenie gruźlicy jest obowiązkowe.

[b]Według procedury resortu zdrowia chory musi się udać przynajmniej do pięciu instytucji, nim dostanie lek po niższej cenie.[/b]

Procedura i tak jest uproszczona! Umówiliśmy się z ministerstwem, że przesyłaniem dokumentów zajmie się lekarz. Gdyby ten obowiązek przerzucić na pacjentów, część zrezygnowałaby z leczenia. Wielu z nich to np. bezdomni.

[b]Nie łatwiej wpisać lek na listę refundacyjną? Byłby dostępny w aptece bezpłatnie.[/b]

Urzędnikom nie wolno wpisać leku na listę. Musi zwrócić się do nich o to producent. Firmie na tym nie zależy, bo produkcja leku na gruźlicę jest nieopłacalna. Farmaceutyk jest tani, chorych niewielu. W Polsce na gruźlicę choruje około 8 tysięcy osób.

[b]Polska wydaje na refundację leków 7 mld rocznie. I państwo nie ma wpływu na to, jakie farmaceutyki są u nas sprzedawane?[/b]

Ano nie. Nasze prawo farmaceutyczne jest zgodne z unijnym, a ono jasno mówi, że to producent ubiega się o refundację. Nie musi też uprzedzać, że wycofuje się z wytwarzania jakiegoś leku. Może wysłać informację do urzędu dwa miesiące po przerwaniu produkcji! Prawo farmaceutyczne w Unii było tworzone pod dużym naciskiem firm. Najlepszy dowód, że nawet w sytuacji kryzysowej nie wolno nam sprowadzić leku spoza UE.

[b]Jako środowisko naukowe nie mogą państwo walczyć o zmianę tego prawa w Komisji Europejskiej?[/b]