Wczesne przyjęcie chorego do szpitala i zastosowanie odpowiedniej terapii, przede wszystkim leczenia fibrynolitycznego w przypadku udarów niedokrwiennych, ratuje życie i chroni przed inwalidztwem.
Leczenie fibrynolityczne to leczenie usuwające przyczynę powstania udaru niedokrwiennego, rozpuszcza skrzep w niedrożnym naczyniu mózgu, przywracając zaburzony przepływ krwi. Jednak warunkiem podjęcia leczenia jest wczesne dotarcie pacjenta do szpitala tj. do trzech godzin od wystąpienia pierwszych objawów udaru. Niedawno opublikowane badanie ECASS-3 dowiodło, że czas ten może być wydłużony do 4,5 godziny.
Z powodu dużej wrażliwości tkanki mózgowej na niedotlenienie udar mózgu nazywa się coraz częściej atakiem mózgu. Sugeruje to, że jeżeli osoba lub jej rodzina zauważą pierwsze objawy udaru, chory powinien być natychmiast skierowany do szpitala i leczony na wyspecjalizowanym oddziale, tzw. oddziale udarowym.
Mimo że dzięki intensywnemu leczeniu chorych ze świeżym udarem uzyskano znaczne zmniejszenie śmiertelności, zasadniczą rolę w obniżeniu umieralności odegrała efektywna profilaktyka. Modyfikacja czynników ryzyka choroby nie tylko wpływa na obniżenie zapadalności, ale również ma zasadniczy wpływ na przebieg choroby.
Celem profilaktyki pierwotnej udaru mózgu jest obniżenie ryzyka w grupie osób bez objawów tej choroby. Polega ona przede wszystkim na wpływie na tzw. modyfikowalne czynniki ryzyka, takie jak: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, zaburzenia lipidowe, migotanie przedsionków, palenie papierosów i inne: aktywność fizyczną, nadużywanie alkoholu, otyłość.
