Igrzyska oszustów

Zawodnicy w Londynie będą walczyć o medale, a naukowcy będą się ścigać z czasem. Potrzebny jest, aby zdemaskować sportowców, którzy w poszukiwaniu olimpijskiego złota zmieniają swoje geny.

Jeśli sprint na 100 metrów wygra genetycznie zmodyfikowany sportowiec, nie będziemy nawet o tym wiedzieć - mówi agencji AFP bioetyk Andy Miah. - A przynajmniej nie od razu. Badanie po latach może wykazać, że doping genetyczny miał miejsce.

Można wyobrazić sobie sprawnego sportowca, który jednak zdecyduje się „pobawić" swoimi genami, aby być mocniejszym i lepszym - sugeruje Don Catlin, lekarz, który zakładał pierwsze laboratorium testów dopingowych w USA. -  Jesteśmy zaniepokojeni, bo jest taka teoretyczna możliwość.

W 2006 roku sportowy świat został zaalarmowany, kiedy niemiecki trener lekkoatletyczny został oskarżony o dążenie do uzyskania eksperymentalnej terapii genowej o nazwie Repoxygen. Uważany za środek do leczenia anemii, Repoxygen zawierał wirusa, który wnosi do organizmu gen wspomagający produkcję erytropoetyny (EPO) - hormonu, który przyśpiesza produkcję czerwonych krwinek. A EPO to najbardziej skuteczny środek dopingujący wśród kolarzy i biegaczy.

Światowa Agencja Antydopingowa (WADA) dodała doping genetyczny na listę zakazanych substancji i metod w2003 roku.

Zaangażowaliśmy specjalistów terapii genowej z całego świata i pracujemy z nimi od 2002 roku -  przyznał dyrektor generalny WADA David Howman.

Dotąd nie było dowodów na użycie takiej metody wspomagania w sporcie. - To nie znaczy, że nic się nie dzieje -  twierdzi Miah. -  To problem, jaki jest zazwyczaj z dopingiem. Nie wiemy, co robią sportowcy.

Wstrzykiwanie genów wspomagających produkcję hormonów bezpośrednio do mięśnia jest dziś praktycznie niemożliwe do wykrycia we krwi czy w moczu. Jedynym sposobem byłaby biopsja -  pobieranie tkanki bezpośrednio z mięśnia.

Ta metoda jest zbyt inwazyjna i mało prawdopodobne, żeby została zaakceptowana -  powiedział dr Alun Williams z Manchester Metropolitan University. -  Szanse na znalezienie obcego DNA u sportowca są - przy wykorzystaniu istniejących technik -  podobne do znalezienia igły w stogu siana. Ale powinny być możliwe wciągu kilku lat.

Dlatego zgodnie z nowymi zasadami próbki krwi i moczu pobrane od sportowców podczas igrzysk w Londynie będą przechowywane przez osiem lat.

-  Medale zdobyte na olimpiadzie w Londynie nie powinny być rozdawane wcześniej niż w 2020 r. -  mówi wprost prof. Chris Cooper, biochemik z Uniwersytetu w Essex.