- Misie, tam za górką są miiiisiee!!! Patrycja wbiegła do budynku stacji z takim impetem, że nie musiała nawet krzyczeć, żeby postawić wszystkich na nogi. Co dopiero, gdy dotarła do nas treść komunikatu, który Pati usiłowała nam przekazać. Niedźwiedzie! Polarne! Naprawdę nie wiadomo, co najpierw chwycić – broń czy aparat. Wybiegliśmy wszyscy na górkę meteorologiczną nad stacją, skąd najlepiej było widać miśki, które właśnie urządzały sobie na lodzie kolacje z upolowanej przed chwilą na foki.
Niestety były zbyt daleko, żeby dało się im zrobić jakiekolwiek zdjęcia. Staliśmy wszyscy, obserwując je przez lornetki. Bardzo rzadko się zdarza, by niedźwiedzie pojawiły się tu latem. Ale w tym roku jest wyjątkowo dużo lodu, misie nawet tutaj najedzą do syta.
Mieliśmy wielką ochotę przyjrzeć się miśkom jakoś bardziej z bliska, ale podchodzenie do nich pieszo nie byłoby mądre i mogłoby się źle skończyć. Co innego podpłynąć w pobliże solidnym, stalowym jachtem – to już brzmiało rozsądniej.
Dlatego dziś wczesnym popołudniem podnieśliśmy kotwicę i ruszyliśmy w poszukiwaniu misia. Wiatr zmienił kierunek i zepchnął cały lód w północną część zatoki. W miejscu gdzie w niedzielę ucztowały niedźwiedzie, nie było ani odrobiny lodu. Tylko czysta plaża i kamienie. Może misie przemieściły się razem z lodem?
Podpłynęliśmy bliżej lodowca. Jego majestatyczne czoło mieniło się wszystkimi tonami bieli i błękitu. Co kilka minut słychać było huk pękającego lodu. Avatsmark przypominał nam, że nie należy przysuwać się do niego zbyt blisko – w końcu cały ten wczorajszy lód odkruszył się właśnie z niego.
