Zobaczymy na niej 130 dzieł, m.in. Claude’a Moneta, Edouarda Maneta, Pierre-Auguste’a Renoira, Edgara Degasa, Berthe Morisot, Camille Pissarra, Alfreda Sisleya, Paula Cézanne’a. Pokaz będzie próbą wyjaśnienia, na czym polegała przełomowa rola i innowacyjność impresjonistów dla rozwoju współczesnej sztuki.
Jubileuszowa prezentacja, przygotowywana we współpracy z National Gallery of Art w Waszyngtonie, przypomina, że za początek impresjonizmu uważa się wystawę grupy artystów, zbuntowanych przeciw akademizmowi, którzy 15 kwietnia 1874 zorganizowali swoją niezależną wystawę w Paryżu w pracowni fotografa Nadara przy Boulevard des Capucines. Znalazły się na niej prace odrzucone przez jury tradycyjnego dorocznego Salonu Académie des Beaux-Arts, odbywającego się w Luwrze.
Niezależni artyści nie nazywali się jeszcze wtedy impresjonistami.
Krytycy i obrońcy
Po raz pierwszy sarkastycznie użył tego określenia po obejrzeniu wystawy w 1874 roku krytyk Louis Leroy. Impresjonizm był to dla niego synonimem dzieła kontrowersyjnego, niedokończonego, który bezpośrednio odnosił do obrazu „Impresja, wschód słońca” Moneta, przedstawiającego słońce wschodzące nad portem w Hawrze.
