Tiurniury i tortury męczenników mody

Kiedyś ubiór był wizytówką człowieka – informował o statusie społecznym, stanie majątkowym i cywilnym, o pełnionych funkcjach, zawodzie. Bywał też manifestacją poglądów.

Kiedy Robespierre wystąpił na święcie Najwyższej Istoty w czerwcu 1794 roku odziany w sukienny surdut, przepasany trójkolorowym jedwabnym pasem, z takimż pióropuszem przy kapeluszu, wszyscy wiedzieli, że występuje jako rzecznik spraw obywatelskich.

Fasony podlegały powolnym przeobrażeniom. Od starożytności do XIV wieku ludzie przez całe stulecia nosili zbliżony przyodziewek. Tuniki i płaszcze dla płci obydwu były podobne, tylko materie dla kobiet były cieńsze, delikatniejsze, z innymi ornamentami i zdobieniami. Ale nawet przy tak skromnym kroju doszło do przesady – rękawy niewieścich tunik stały się tak długie, że zawiązywano im końce, aby nie wlokły się po ziemi.

Więcej komplikacji oraz cechy narodowe pojawiły się w ubiorach renesansowych. Początki mody, czyli wzorce ubioru do naśladowania – to pomysły XVIII-wieczne. Ale przyspieszenia krawiectwo nabrało w XIX, przemysłowym stuleciu. Wtedy krój i linia zaczęły zmieniać się co kilka lat, następnie z roku na rok.

Masowa produkcja sprawiła, że moda stała się demokratyczna i międzynarodowa. Mija właśnie 40 lat od młodzieżowej paryskiej wiosny. W jej efekcie młodzi doszli do głosu. Odtąd to oni narzucają wygląd ulicy. Ale w salonach ton nadaje elita ubrana przez wielkich krawców. Kto się bardziej liczy? Proszę przeczytać.

Francois Boucher, Historia Mody. Dzieje ubiorów od czasów prehistorycznych do końca XX wieku, Konsultacja naukowa wyd. polskiego – prof. dr hab. Anna Sieradzka, Wyd. Arkady, Warszawa 2007