Trwają poszukiwania elementów wywiezionej przez Niemców kolekcji sztuki i starania o ich odzyskanie.
Dobra waplewskie nadane zostały przez zakon krzyżacki w XIV wieku pruskim sojusznikom‚ Tessimowi i jego potomkowi Wapilowi‚ od którego miejscowość przybrała nazwę. Od 1759 r. właścicielem ich była hrabiowska rodzina Ogończyk-Sierakowskich. Dwór stał się wtedy ważnym ośrodkiem kultury polskiej na Pomorzu. Nazywano go pomorskim Soplicowem.Podkreślała to prasa i goście: Chopin‚ Matejko‚ Kraszewski‚ Kolberg‚ Andriolli‚ Żeromski oraz nuncjusz Achilles Ratti (papież Pius XI).Profesor Stanisław Tarnowski‚ który odwiedził Sierakowskich w 1880 r., pisał: „Dwór‚ jak go malują‚ jak go sam Pan Bóg musiał dla polskiego szlachcica wymyślić i przez anioła jakiego plan na ziemię zesłać”.
Rodzina Sierakowskich zasłużona była w działalności o utrzymanie polskości ziem Pomorza Nadwiślańskiego od rozbiorów, przez plebiscyt na Warmii‚ Mazurach po I wojnie, aż do 1939 roku. Wskutek antypolskich szykan ze strony władz niemieckich w latach 20. majątek został rozparcelowany. W 1939 roku ostatni właściciele Stanisław Sierakowski i Helena z Lubomirskich zostali bestialsko zamordowani w Rypinie.W czasie wojny pałac ulegał planowej dewastacji. Po wojnie powstało tu PGR‚ a potem ośrodek hodowli. W latach 70. i 80. przeprowadzono remont pałacu. Powstał pensjonat.
Siedziba Sierakowskich jest ewenementem. Od strony wschodniej wygląda jak dwór‚ fasada zachodnia oraz szczyt południowy z herbem wymusza określenie pałac. Na Pomorzu był to unikat. Rezydencje ziemiaństwa niemieckiego powstawały tu w stylach historyzującym i eklektycznym. Inność architektoniczna oraz rola Waplewa powodowały‚ że było ono opisywane jako „polska wyspa oblana morzem junkierstwa”. Przebudowany w wieku XIX pałac zachował wygląd XVII-wiecznego dworu, jeszcze bez typowego ganku‚ ale z portykiem na czterech pilastrach i ze skrzydłami‚ które spełniają rolę alkierzy.Ogród waplewski jest przykładem ścierania się dwóch tendencji w projektowaniu. Starszej – francuskiej – opartej na regularnym układzie osi i alei oraz angielskiej – akcentującej krajobraz naturalny.
Część francuska zorganizowana została wokół głównej alei. Na osi pałacu stoi altana chińska‚ typowy przejaw orientalizmu w sztuce rokoka. Z rzeźb parkowych pozostała m.in. statua szlachcica (pierwotnie emblemat polskiej karczmy w Gdańsku)‚ i elementy „grobowca” psa. Dopełnieniem parku był ogród zimowy – oranżeria.W parku w czasie II wojny znajdował się barak‚ w którym przetrzymywani byli jeńcy angielscy pracujący w gospodarstwie. Tych‚ którzy nie przeżyli, chowano we wspólnej mogile‚ też w parku.
