Nie warto się wstydzić

W Polsce częściej występuje niebezpieczeństwo zarażenia kiłą, rzeżączką, grzybicą lub rzęsistkowicą. Najczęściej zarażenia dotyczą wirusa brodawczaka ludzkiego zwanego potocznie kłykcinami oraz opryszczki narządów płciowych czy chlamydiozy.

Jednak temat badań na obecność chorób przenoszonych drogą płciową ciągle jeszcze wzbudza sensację. Jakby choroby weneryczne miały dotyczyć ludzi wyjątkowo rozpustnych czy o podejrzanej reputacji seksualnej.

[srodtytul]Kilka faktów o wstydliwych chorobach[/srodtytul]

Przede wszystkim nie wolno tych chorób lekceważyć, bo nie leczone grożą poważnymi konsekwencjami. Mogą prowadzić do bezpłodności lub poważnych uszkodzeń narządów wewnętrznych. Istnieje również ryzyko zmian chorobowych w mózgu, które mogą skończyć się nawet śmiercią. Trzeba też pamiętać, że niektóre choroby weneryczne mają długi okres wylęgania i istnieje prawdopodobieństwo, że zaraziliśmy się taką chorobą od naszego wcześniejszego partnera. Zarażenie chorobą nie musi świadczyć o tym, że zdradzamy naszego męża czy partnera.

Dlatego nie warto się wstydzić tylko jak najszybciej należy udać się do lekarza. Przecież na przykład kiłą można się zarazić nie tylko poprzez kontakty oralno-genitalne a także od pocałunku, jeśli występowały zmiany chorobowe w okolicy ust. Najnowsze badania wykazują także, że na przykład rzeżączką można zarazić się nawet siadając na sedesie w publicznej toalecie czy na plaży na ręczniku. Oczywiście, jeśli ktoś chory używał ich tuż przed nami.

[srodtytul]Dlaczego się wstydzimy?[/srodtytul]

Mimo tego, że prawie każdy z nas w ciągu swojego życia spotka się z bakteriami i wirusami, bardzo wstydzimy się przyznać do zarażenia. Wynika to z braku wychowania seksualnego w naszych domach od najmłodszych lat. Rodzice czy najbliższe otoczenie zaszczepiają nam przekonanie, że seksu należy się wstydzić. Zamiast radości z własnej seksualności uczy się dzieci wstydu przed eksponowaniem własnego ciała i przed nagością. Restrykcyjne wychowanie oraz demonstrowanie dezaprobaty dla spraw związanych z seksem i cielesnością staje się początkiem negatywnego nastawienia do spraw płci i swoistym tabu.

Skoro wstydzimy się własnego ciała, uprawiania seksu i związanej z tym przyjemności, tym bardziej nie do pomyślenia dla nas będzie zarażenie chorobą przenoszoną za sprawą seksu. Jak moglibyśmy się do tego przyznać? Przecież to jest jak stygmat, świadectwo naszych niecnych, lubieżnych czynów. Według takiej logiki, choroba weneryczna jest jak kara za grzech rozpusty.

[srodtytul]Skuteczna strategia[/srodtytul]

Rodzice nie szkolą nas w zakresie edukacji seksualnej, nie mamy także wiedzy dotyczącej chorób wenerycznych. Podobnie jak nasi rodzice, my również często wstydzimy się rozmawiać na ten temat z przyjaciółmi, lekarzami i z własnym partnerem.

„ Zaraziłam się chlamydią, chociaż mam stałego partnera od kilku miesięcy i nie zdradzałam go. Boję się do tego przyznać, bo na pewno mi nie uwierzy. Nie wiem zupełnie jak to się stało, może na basenie? Może od poprzedniego partnera? A teraz strasznie się wstydzę i nie wiem jak sobie z tym poradzić.”- zwierza się Marta.