Marek Dusza rekomenduje nowe płyty na weekend

R'n'B

Lauryn Hill „Nina Revisited... A Tribute To Nina Simone", RCA/Sony, CD, 2015

Amerykańska wokalistka i autorka piosenek Lauryn Hill osiągnęła wielką popularność w latach 90. Najpierw w duecie Wyclefem Jeanem jako Fugees, a następnie solowym albumem „The Miseducation of Lauryn Hill" (1998). Płytę nagrodzono pięcioma statuetkami Grammy, a sprzedaż osiągnęła tylko w USA osiem milionów egzemplarzy. Po koncertowym albumie „MTV Unplugged No. 2.0" jej kariera załamała się. Lauryn Hill poświęciła się rodzinie. Niestety, za niezapłacone podatki w 2013 r. wylądowała w więzieniu na trzy miesiące. Po wyjściu została zaangażowana w nagranie soundtracku do filmu „What Happened, Miss Simone?". Miała nagrać tylko dwie piosenki wielkiej Niny, ale zrealizowała sześć. Razem z jazzowym pianistą była też producentką soundtracku. To było ważne dla niej przedsięwzięcie, bo Nina Simone niezmiennie inspiruje Afro-Amerykańskie dziewczyny do walki o swoją pozycję i pracy nad sobą. W nagraniu albumu „Nina Revisited... A Tribute To Nina Simone" wzięło udział wielu artystów. Temat otwierający zaśpiewała córka Lisa Simone, a producentem był Robert Glasper. Lauryn Hill śpiewa trzy kolejne piosenki. W wielkim, soulowym stylu z wstępem a cappella wykonała „Feeling Good". Mocna sekcja instrumentów dętych i smyczki wzmacniają dynamikę interpretacji. W „I've Got Life" wykorzystała oryginalną partię Niny Simone, by dodać bezkompromisowy, rapowany komentarz do społecznej sytuacji w USA. Dobrze słyszeć Hill w doskonałej hip-hopowej formie. Wzruszające słowa piosenki Jacquesa Brela „Ne me quitte pas" zaśpiewała z dramatyczną artykulacją. Nowa gwiazda r'n'b Jazmine Sullivan wykonała piosenkę „Baltimore" w stylu reggae. Są i utytułowane gwiazdy: Usher śpiewający i rapujący „My Baby Just Cares For Me", Mary J. Blige w wielkim przeboju Niny Simone „Don't Let Me Be Misunderstood". Wokalista Nr. 1 – Gregory Porter śpiewa w soulowym stylu „Sinnerman" - najlepsze nagranie albumu z wizjonerską aranżacją Roberta Glaspera. To nie jest oficjalny come back Lauryn Hill, ale ten autorski już zapowiada się intrygująco.

Jazz

Marek Napiórkowski/Artur Lesicki „Celuloid", V Records, CD, 2015

Kadr z filmu „Prawo i pięść" z Gustawem Holoubkiem w roli Andrzeja Keniga na okładce albumu „Celuloid" zwiastuje jego zawartość. Dwaj wybitni polscy gitarzyści jazzowi Marek Napiórkowski i Artur Lesicki opracowali polskie tematy filmowe na swoje koronne instrumenty i stworzyli znakomity duet wirtuozów. Gitary występują tu w najróżniejszych odmianach, a że obaj mistrzowie są miłośnikami dobrego brzmienia, to ich instrumenty wykonali najlepsi na świecie lutnicy. Zadbali też, by realizacja nagrania była na najwyższym poziomie. Do swojego zestawu gitar akustycznych i elektrycznych Artur Lesicki dodał charango, południowoamerykański instrument 10-strunowy podobny do mandoliny. Co ciekawe, grać na gitarach uczyli się z tych samych podręczników i kaset przegrywanych na magnetofonach Kasprzaka w rodzimej Jeleniej Górze. Rówieśnicy i koledzy z podwórka po kilku miesiącach przygotowań repertuaru i aranżacji usiedli w RecPublica Studios w Lubrzy by nagrać ulubione tematy filmowe, jak i własne utwory. Album otwiera kompozycja Andrzeja Kurylewicza z telewizyjnej „Lalki" Ryszarda Bera. Nastrojowy temat przewodni prezentują na zmianę, na różne sposoby różnicując akordy i brzmienia gitar. Utwór „Pożegnanie z Marią" Tomasz Stańko napisał do filmu Filipa Zylbera z 1993 r. Liryczna melodia nasycona jest dramatyzmem tytułowej postaci, co podkreślają spiętrzone dźwięki akompaniamentu gitary rytmicznej. Temat przewodni Jerzego „Dudusia" Matuszkiewicza z serialu „Wojna domowa" potraktowali z humorem i swobodą. Z wprawą reżysera zbudowali dramaturgię ballady Krzysztofa Komedy z polskiego „westernu" „Prawo i pięść". Okazuje się, że kompozycja Andrzeja Korzyńskiego do filmu „Człowiek z żelaza" Andrzeja Wajdy nie jest tak znana jak ta z „Człowieka z marmuru". Nastrojowy temat skłania do kontemplacji. Wojciech Kilar skomponował muzykę do thrillera Romana Polańskiego „Śmierć i dziewczyna", a gitarzyści opracowali dynamiczny temat „Roberto's Last Chance". Kompozycja Marka Napiórkowskiego „Celuloid" przewija się na płycie dwukrotnie. Artur Lesicki napisał balladę „Crazy Script" stawiając zawiłymi akordami wyzwanie sobie i koledze. Tego albumu z przyjemnością posłuchają miłośnicy muzyki instrumentalnej i kina, jazzfani i wielbiciele gitarowych brzmień.

Jazz

Iiro Rantala „My Working Class Hero", ACT/GiGi Distribution, CD/Winyl, 2015