Premiera widowiska miała miejsce w 1964 roku w Brukseli, ówczesnej siedzibie Baletu XX Wieku, który stworzył i którym kierował ten wielki artysta. Balet odniósł sukces i przez dwa kolejne popremierowe lata stanowił motyw przewodni tournées Baletu XX Wieku. Tancerze Maurice a Béjarta prezentowali go m.in. w Palais des Sports w Paryżu, w Rosji, Japonii.
W premierowym spektaklu wystąpiło 80 tancerzy, w zarejestrowanym w 2014 roku przedstawieniu (które zobaczą widzowie) – jest aż 250 tancerzy i muzyków. Orkiestrę poprowadził Zubin Mehta. Ta wersja pokazana została w hali NHK w Tokio.
Jak mówił w wywiadach słynny choreograf: „wziął rękę Beethovena i pozwolił mu się prowadzić". Początkowo balet był zaplanowany jedynie jako interpretacja muzyki, ale Maurice Béjart postanowił jednak dodać teksty Fryderyka Nietzschego i Friedricha Schillera. Podkreślają one wiodący motyw braterstwa wszystkich ludzi, aż do stanowiącej kulminację „Ody do radości".
- Najważniejsze jest uchwycenie ruchu, gestu – powtarzał Béjart wielokrotnie w wywiadach. – To, co wymyślone, zapisane na kartce, nie jest autentyczne. Balet bywa muzyką, opowieścią, muzyką, historią rzeźby lub hołdem oddanym ukochanej osobie. Wystarczy mieć punkt wyjścia i dalej się go trzymać. Reszta nie jest ważna.
W swej interpretacji IX Symfonii przekonuje, że utwór ten inspiruje ludzi od początku swojego istnienia, a zawarta w nim idea powszechnego braterstwa pozostaje aktualna. Balet, odwołujący się do obrzędowego rytuału, wzbogacony został o tradycje czerpane z innych kultur, w finale IX Symfonii pojawiły się odniesienia do tańców afrykańskich.
