Twórcą pierwszego na świecie biura podróży był Thomas Cook, który w 1841 roku w Wielkiej Brytanii zorganizował wycieczkę koleją dla grupy ludzi. Zainteresowanie tą formą spędzania wolnego czasu wzrastało, pojawiali się nowi organizatorzy. Prekursorem na ziemiach polskich było Galicyjskie Towarzystwo Tatrzańskie, które powstało w 1873 roku. Palmę pierwszeństwa pośród polskich biur podróży dzierżył Orbis, który już w 1923 roku składał propozycje swoim klientom.
Pierwszymi beneficjentami płatnych urlopów w Europie byli francuscy oficerowie, którzy zaczęli otrzymywać je w latach 60. XIX wieku. Potem kolejne państwa włączały ten przywilej do puli świadczeń pracowniczych. W Polsce takie wakacje były możliwe dopiero od 1922 roku. Różnicowano wówczas długość urlopu w zależności od rodzaju pracy – robotnicy fizyczni odpoczywać mogli o połowę krócej niż umysłowi, czyli najwyżej 15 dni.
Wystawa „Wczasy na Wybrzeżu to najprzyjemniejszy wypoczynek” potrwa do 16 października
Potem sprawę regulowała Konstytucja uchwalona 22 lipca 1952 roku, w której zapisano, że „Obywatele Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej mają prawo do wypoczynku”, a kolejny artykuł informował: „Organizacja wczasów, rozwój turystyki, uzdrowisk, urządzeń sportowych, domów kultury, klubów, świetlic, parków i innych urządzeń wypoczynkowych stwarzają możliwość zdrowego i kulturalnego wypoczynku dla coraz szerszych rzesz ludu pracującego miast i wsi”. Jednak Fundusz Wczasów Pracowniczych (FWP) istniał w Polsce już wcześniej, od 1949 roku.
Oglądając sopocką wystawę dowiedzieć się można, że w latach 60. ubiegłego wieku domy wczasowe w Polsce – zakładowe i Funduszu Wczasów Pracowniczych - znajdowały się w 373 miejscowościach – przede wszystkim w górach, nad jeziorami i nad morzem. Jednocześnie mogło w nich wypoczywać niemal 145 tysięcy wczasowiczów. Turnusy trwały 14 dni.
