Anglik też potrafi zrobić miodówkę

Rz: Ile lat ma pański syn Amadeusz?

Nigel Kennedy: Jedenaście.

To długo czekał na płytę ojca, który pokaże mu, jak należy grać Mozarta.

Gdy się urodził, jako jedno z imion dla niego wybrałem Amadeusza, bo miałem nadzieję, że pewnego dnia pokocha Mozarta. Musiał jednak dojrzeć, by zrozumieć, na czym polega sekret jego muzyki. Ja zresztą też. Długo nie lubiłem skrzypcowych utworów Mozarta, wydawały mi się zbyt proste, nie pobudzały mojej wyobraźni. Nie wiedziałem, jak z ich pomocą porozumieć się ze słuchaczami.

I znalazł pan wreszcie sposób, gdy postanowił skorzystać ze skrzypiec elektrycznych?

Na płycie gram na nich tylko kadencje, czyli fragmenty improwizowane poszczególnych części koncertu D-dur. Wymyśliłem dla nich prostą linię melodyczną, chciałem też, by miały jazzowy klimat. Dlatego wybrałem taki instrument, a wspiera mnie świetny młody kontrabasista Michał Barański, partner Jarka Śmietany.

Sądzi pan, że Mozart w tej wersji łatwiej dotrze do młodych odbiorców?

Nie wiem, ale bardzo chciałbym, żeby tak było, a Mozart brzmiał bardziej współcześnie.

Natomiast do koncertu Beethovena wrócił pan po latach.

Nagrałem go chyba 13 lat temu, była to wersja romantyczna, bardzo wolna. Dziś interpretuję ten koncert zupełnie inaczej. Odkrywam jego rytm, bo to ważny dla mnie składnik muzyki, nie tylko dlatego, że dużo gram jazzu. Jest on dla mnie tym, czym bicie serca dla człowieka.

Najlepsza noc w życiu ciągle powinna być przed nami. Warto o niej marzyć

Młody Nigel Kennedy był romantykiem, a teraz przestał nim być?

W Beethovenie na pewno tak. Natomiast im człowiek starszy, tym trzeba się silniej starać, by osiągnąć to, o czym się marzy. Pozostałem więc romantykiem, bo nieustanna pogoń za czymś, co trudne do zdobycia, jest w sztuce niezbędna. Najlepsza noc w życiu ciągle powinna być przed nami..

Płytę z Polską Orkiestrą Kameralną firmuje pan jako solista i dyrygent. Podczas koncertów widać, że jest pan dla niej raczej kolegą, partnerem, a nie dyrygentem.

Z takimi muzykami nie mogę postępować inaczej. Polską Orkiestrę Kameralną tworzą profesjonaliści, potrafiący zagrać w każdej sytuacji, a przy tym obdarzeni ogromną wyobraźnią. I zawsze są znakomicie przygotowani. Od początku coś zaiskrzyło między nami, mamy znakomity kontakt, choć po kilku latach wspólnej pracy stał się on z pewnością lepszy i głębszy.

Nowemu albumowi będzie towarzyszyć trasa koncertowa?

W kwietniu jedziemy do Niemiec, zagramy w kilkunastu miastach koncerty Mozarta i Beethovena. Lubię okres po skończonej pracy w studiu, kiedy wszystko zostało już wypróbowane i sprawdzone. Na estradzie jesteśmy wówczas ludźmi naprawdę wolnymi. Pozostała w nas dyscyplina osiągnięta podczas nagrania, możemy natomiast szukać nowych pomysłów, grać lepiej.

Poprzednią płytę nazwał pan „Polish Spirit”, ta bardziej pokaże ducha Nigela Kennedy’ego?

Och, tamta miała przewrotny tytuł, chodziło nie tylko o ducha polskiej muzyki, ale i o uznanie dla mocy polskich trunków. Uwielbiam na przykład miodówkę, prawdopodobnie jestem pierwszym Anglikiem, który potrafi ją robić. Nauczyła mnie tego moja teściowa Zofia. Grunt to wżenić się we wspaniałą rodzinę.

Czego jeszcze nauczył się pan w Polsce oprócz poznania tajników miodówki?

Że Lech Poznań to świetna drużyna. Cracovia też jest OK. Legia i Wisła Kraków to szczeniaki (pauza). Oczywiście żartuję.

A teraz bez żartów. Jakie mamy szanse w piłkarskich mistrzostwach Europy?