Wybór Obamy może odmienić muzykę

[b]Śpiewa pani subtelne, proste piosenki. Skąd ta skromność?[/b]

Z małego kościoła w Georgii - tam poznałam muzykę. Nauczyłam się koncentrować na emocjach i duchowości, nie na efektownym brzmieniu. Jako nastolatka przeniosłam się do Atlanty, poznałam jazz i zrozumiałam, jak ważna w muzyce jest wolna przestrzeń. Pozwalam dźwiękom „oddychać”, zostawiam miejsce dla niuansów i subtelności.

[b]Muzycy polegają dziś na komputerowym sprzęcie, a pani trzyma się tradycyjnych instrumentów i naturalnego brzmienia. Dlaczego?[/b]

Nie chcę, by rytm utworów był perfekcyjnie wymierzony. Wolę czuć w nim więcej życia i niespodzianek. Rytm ma być jak rzeka - stabilny, ale falujący, ze zmiennym nurtem. Laboratoryjnie czyste brzmienie wydaje mi się nieciekawe. Tam, skąd pochodzę, instrumentaliści swym sposobem grania przekazują ważne treści. To, jak grasz, dużo mówi o twoich korzeniach, doświadczeniach. Uwielbiam muzykę, która jest osobista, nosi odręczny podpis autora.

[b]Kto miał większy wkład w pani edukację muzyczną - tata pianista czy mama pieśniarka? [/b]

Mama. Rzadko siadała do pianina, ale najwięcej przekazała mi swoim sposobem bycia. To wyrazista kobieta, trochę szalona, emocjonalna i bardzo piękna. Miałam w niej wzór osoby współczującej i otwartej: wystarczy, że spojrzy na człowieka, a już jest gotowa go pokochać. Promieniuje niezwykłą energią. Było ją czuć, gdy śpiewała, ale nie robi tego od lat. Podobno przestała, kiedy ja zaczęłam.

[b]Odebrała pani naukę w kościelnym chórze. Dlaczego właśnie muzyka gospel wykształciła tak wielu wokalnych mistrzów, choćby Raya Charlesa, Arethę Franklin? [/b]

Jako dziecko przychodziłam do kościoła i pomagałam przygotowywać muzyczną oprawę nabożeństw. Tam mnie nauczono, że liczą się nie dźwięki, a to, czym potrafisz je wypełnić. Gospel wychowuje wyrazistych, zarażających uczuciami wykonawców. Gdy śpiewasz w kościele, zwracasz się bezpośrednio do Boga, ale robisz to w imieniu wszystkich, którzy przyszli na mszę. To jest służba i doznanie duchowe. Zapominasz o sobie, oddajesz się Bogu i przeżywaniu. Wtedy siła występu jest ogromna. Radość z modlitwy ma też wpływ na techniczne zdolności wokalne. Emocje unoszą, pozwalają śpiewać mocniej, wyżej. Niestety mnie nigdy się to nie udało - mój głos pozostał miękki i delikatny. Nie potrafiłam wykrzesać z siebie siły takiej jak Aretha Franklin. Nie czułam jej w sercu, więc nie było sensu szukać jej w płucach.

[b]Gdzie leży serce piosenki - w tekście, melodii, rytmie? [/b]

Najważniejsza jest opowieść. Ojciec czytywał mi Szekspira, sam był też świetnym narratorem - jako pastor układał wspaniałe kazania. Zawsze otaczały mnie ciekawe historie i myślę, że to one wciągają słuchaczy. Są magiczne, mogą przekazać prawdę albo zarazić ideą, a jednocześnie stanowią unikalne doświadczenie dla każdego odbiorcy. Kiedy siadam z muzykami do pracy nad utworem, dyskutujemy o nim, jakby był opowiadaniem.

[b]Często interpretuje pani piosenki innych artystów. Jak to zrobić, by zabrzmiały osobiście? [/b]