W 2008 roku zarejestrowano w Polsce 2755 dworów i 2014 pałaców, czyli zaledwie 20 proc. stanu sprzed wojny. Z łącznej liczby 4769 obiektów ok. 3000 jest w stanie ruiny, zostało przebudowanych z zatraceniem cech stylowych bądź ich otoczenie uległo zniszczoniu (np. wycięto park).
Dwór szlachecki, obecny na polskiej wsi przez kilkaset lat, wrósł w historię, pejzaż i serca ludzi. Jego charakterystyczna architektura stanowiła szczególnie polski symbol materialnej kultury ziemiańskiej. Dwór był nośnikiem postępu na wsi, symbolem demokracji szlacheckiej i miejscem przekazywania rodzinnych i narodowych tradycji pod zaborami. Dawał pracę i ochronę okolicznym mieszkańcom.
W 1939 r. na terenie Polski znajdowało się około 16 000 dworów i 5000 pałaców, w tym ok. 4000 na Kresach. W 1944 r. rozpoczęto na podstawie dekretu PKWN o reformie rolnej parcelację majątków ziemskich. Wszystkie folwarki o powierzchni przekraczającej 50 ha (100 ha w dzielnicach zachodnich) zostały przymusowo przejęte przez Skarb Państwa bez odszkodowania, a ich właścicieli wyrzucano z domów. Upaństwowiono zabudowania gospodarcze i mieszkalne. Przez cały okres PRL dwory i pałace były celowo niszczone jako przejaw obcej klasowo kultury ziemiańskiej.
Sytuacja niewiele się zmieniła po roku 1989. Większość zespołów dworsko-parkowych znalazło się w gestii Agencji Nieruchomości Rolnych, która przejęła majątek po rozwiązanych PGR. Część zespołów przekazano samorządom w ramach komunalizacji. Pozostałe sprzedano bądź wydzierżawiono. Znaczna ilość niszczeje. Brak reprywatyzacji zaprzepaścił szansę na zwrot zabranych domów prawowitym właścicielom.
Celem akcji „Dwór polski” jest rozwiązanie sprawy zwrotu mienia przejętego na mocy dekretu PKWN. W przypadku braku spadkobierców powinno być ono zbyte osobom, które zapewnią mu właściwą ochronę.
