Królowa gier i gra królów w Polsce

Mistrzostwa są rozgrywane w Warsaw Polo Club w Jaroszowej Woli koło Warszawy. Taka była decyzja światowej federacji polo.

- To zaszczyt nie do przecenienia, że turniej odbywa się w Polsce. Rangę tych zawodów dla środowiska związanego z polo można porównać do planowanych w Polsce Mistrzostw Europy 2012 – mówi Tomasz Tokarczyk, zawodnik i patron drużyny Warsaw Polo Club, która zdobyła tytuł klubowego mistrza kraju w 2009.

[srodtytul]Trening kawalerzystów[/srodtytul]

Finałowe rozgrywki przewidziano na godzinę 15.00. Odbędą się pod nadzorem komitetu mistrzostw, w którego składzie jest Przemysław Zalasioski - Prezydent Polskiego Towarzystwa Polo, Piero Dillier - przedstawiciel FIP na Europę i Mr. Hans Albrecht von Maltzhan - Prezydent Niemieckiego Towarzystwa Polo. O puchar FIP walczą reprezentacje polistów z Austrii, Czech, Niemiec, Węgier, Słowacji, Szwecji i Polski. Polskę prócz Tokarczyka reprezentują Jonathan Bowring, z pochodzenia Kanadyjczyk, ale od dziesięciu lat mieszkający w Polsce; Jacek Ukwenya (uważany za największy talent polo w Polsce, gra zaledwie dwa lata, ale już posiada cztery konie rasy Polo Argentino oraz Kazimierz Czartoryski, właściciel Polo Klub Żurawno, a z końmi i sportem związany praktycznie od zawsze.

- Mamy w Polsce tradycję polo i trzeba ją pielęgnować - mówił „Rz” Kazimierz Czartoryski. - Przed wojną świetną drużynę tworzyli Potoccy z Łańcuta. Grali i kawalerzyści, bo to był jeden z elementów treningu bojowego. Zamiast szablą, machali kijem, a polo pomagało w utrzymaniu w dobrej sprawności konia i jeźdźca.

Polskie początki gry w polo faktycznie sięgają dwudziestolecia międzywojennego. W polo grali wtedy przede wszystkim kawalerzyści - mieli własne drużyny np. żołnierze XV Pułku Ułanów w Poznaniu i szwoleżerowie z I Pułku w Warszawie. Ale wielkim entuzjastą polo był też hrabia Alfred Potocki. Po wojnie nie kontynuowano tradycji związanych z polo. Dyscyplinę reaktywowano dopiero podczas meczu pokazowego, który odbył się w 2003 r. na Służewcu.

[srodtytul]Skąd polo w Europie?[/srodtytul]

Jest najstarszym sportem drużynowym na świecie i jednocześnie jedyną grą zespołową rozgrywaną na zwierzętach. Pierwsze zapiski o niej pojawiły się 600 lat p.n.e. i dotyczyły armii perskiej, która grywając, przygotowywała kawalerię konną do walk lokalnych. Nazwa pochodzi od słowa „pulu”, co w Tybecie oznacza piłkę. Polo trafiło do Europy w XIX w. wraz z oficerami brytyjskimi stacjonującymi wówczas w Indiach.

Dlatego też pierwszy europejski pokaz polo odbył się w Londynie, w 1871 r. I do dziś polo jest mocno osadzone w kulturze Wielkiej Brytanii, gdzie nadano mu elitarny charakter i odpowiednią otoczkę towarzyską. Podczas najsłynniejszego turnieju Queen’s Cup w Windsorze eleganccy dżentelmeni i panie w wytwornych kapeluszach, włączając w to królową Elżbietę II, udeptują darń w przerwach meczu. Brytyjczycy też opracowali współczesne zasady gry i rozpowszechnili ją na całym świecie nazywając „królową gier i grą królów”.

[srodtytul]Zasady gry w polo[/srodtytul]

Opanowanie reguł polo zazwyczaj zajmuje zawodnikom ok. trzech lat. W zależności od podłoża boiska wyróżnia się trzy rodzaje polo: polo na trawie, polo na syntetycznej nawierzchni i polo na śniegu. Klasyczne polo na trawie (takie jak teraz pod Warszawą) jest rozgrywane na dużym boisku (260 m x 120 m). Wówczas drużyny liczą po czterech zawodników. Cel rozgrywki to wbicie jak największej liczby piłek do bramki rywala. Bramka pozbawiona jest siatki i poprzeczki, więc gol pada, gdy piłka przejdzie na dowolnej wysokości pomiędzy słupkami. Piłkę wybija się za pomocą bambusowego kija zwanego malletą.