Doktor House nie boi się prawdy

[link=http://www.rp.pl/temat/355194_Zblizenie.html]Zbliżenie - Czytaj więcej[/link]

[b]Rz: Od czego, pani zdaniem, zależy, czy telewizyjny serial odniesie sukces?[/b]

[b]Lisa Edelstein[/b]: To wypadkowa bardzo wielu rzeczy. Nie ma recepty na sukces i trudno powiedzieć z góry, czy serial będzie się cieszył powodzeniem. Reakcja widzów zawsze jest niespodzianką.

[b]Od długiego czasu widownia kocha seriale, których akcja toczy się w szpitalu. Czym pani to tłumaczy?[/b]

Nie ma miejsca, w którym codzienne życie układałoby się bardziej dramatycznie niż w szpitalu. Tutaj przecinają się rozmaite kulturowe tradycje i różne ludzkie postawy. A poza tym wszyscy boimy się śmierci i wszyscy chcemy do ostatniej chwili zachować nadzieję, że uda się wygrać z losem.

[b]„Dr House” pojawia się na ekranie już od sześciu sezonów, w Stanach we wrześniu ruszy siódmy sezon. Ten staż jest oczywiście ciągle znacznie krótszy niż np. „Ostrego dyżuru”, ale serial ma coraz większą rzeszę fanów na całym świecie.[/b]

Miło to słyszeć. My opowiadamy o bardzo ciekawych i nietypowych przypadkach medycznych, a na pierwszy plan wysuwa się w nich zawsze pacjent. „Ostry dyżur” znacznie bardziej przypomina soap-operę koncentrującą się na miłościach, małżeństwach czy rozczarowaniach życiowych samych lekarzy.

[b]Pani bohaterka Lisa Cuddy jest endokrynologiem, dziekanem medycyny i administratorką szpitala. Kobietą energiczną i bardzo zasadniczą. Członkowie ekipy „Dr. House’a” mówią w wywiadach, że prywatnie jest pani zupełnie inną osobą.[/b]

To prawda. Mam znacznie lżejszy niż Cuddy stosunek do życia. Inaczej się zachowuję, inaczej ubieram. Ludzie, którzy mnie poznają, są zdziwieni, jak bardzo jesteśmy różne. No, ale w końcu na tym polega aktorstwo. Zresztą coś nas też łączy: kochamy niezależność.

[b]Gra pani kobietę interesującą i nowoczesną, ale mam wrażenie, że ta nowoczesna kobieta tęskni czasem za stabilizacją i rodziną.[/b]

Nie sądzę, by Cuddy chciała wychodzić za mąż i być czyjąś żoną. Pewnie chciałaby mieć dziecko i jakoś ten problem rozwiązuje. Tu rozumiem jej wybory. Mam przyjaciół, którzy mają szczęśliwe rodziny i wychowują wspólnie dzieci, ale też znam wielu singli, którzy tego nie potrzebują. Ja sama nie założyłam rodziny nie dlatego, że jestem przeciwniczką rodzenia dzieci. Po prostu tak, a nie inaczej ułożyło mi się życie. I musiałam się z tym pogodzić, bo inaczej być może nie potrafiłabym się czuć szczęśliwa. Każdy ma prawo do swojej własnej drogi. Moja bohaterka też.

[b]Czy myśli pani, że przez tych sześć lat Cuddy się zmieniła?[/b]

Bohaterowie seriali w gruncie rzeczy nie bardzo mogą się zmieniać, bo po pierwsze widzowie się do nich przyzwyczajają, po drugie mogłaby wówczas runąć cała koncepcja cyklu, a wreszcie – po trzecie – człowiek w ogóle tak bardzo się nie zmienia. Dlatego powiedziałabym raczej, że po prostu w miarę upływu czasu poznajemy nowe cechy naszych bohaterów, obserwujemy ich w różnych sytuacjach, dokopujemy się głębiej do ich psychiki.

[b]Ciekawa jestem, czy rozmawia pani czasem ze scenarzystą Davidem Shore’em i czy ma pani wpływ na losy swojej bohaterki?[/b]

David jest wyjątkowo otwartym człowiekiem. Miałam kilka pomysłów, którymi się z nim podzieliłam, a on zwykle starał się je wykorzystać. Taki rodzaj współpracy zdarza się w kinie i w telewizyjnych serialach, a nawet w soap-operach niezmiernie rzadko. Ale też ja nigdy nie próbowałam na Davida w jakikolwiek sposób naciskać. Nie śmiałabym tego robić. Myślę, że on wykonuje znakomitą, niewiarygodną wręcz, robotę.

[b]Pani ojciec był lekarzem, teraz pani gra lekarza i dyrektora szpitala. Jest pani już ekspertem w sprawach medycznych?[/b]

Ekspertem? Nie! Do tego trzeba skończyć wieloletnie studia.

[b]A pani znajomi nie proszą o rady w sprawach zdrowotnych?[/b]

Zdarza się, że moi przyjaciele pytają mnie o to i owo. Występuję przecież w medycznym serialu od lat, trochę się napatrzyłam, poznałam słownictwo medyczne. Poza tym kocham medycynę i uwielbiam rozwiązywanie tych niesamowitych zagadek, jakimi w „Dr. Housie” bywają kolejne przypadki chorobowe. Dlatego w życiu lubię bawić się w diagnozowanie, ale oczywiście nie odważyłabym się nikomu niczego radzić. Czasem nawet zaczynam coś kojarzyć, ale zawsze takie „porady” kończą się moim stwierdzeniem: „Idź do lekarza”.

[b]Jak pracuje pani nad „Dr. House’em”? W ciągu roku powstają przecież 22 – 24 odcinki.[/b]

Zdjęcia trwają 9 i pół miesiąca, potem mamy przerwę. Dziennikarze pytają mnie często, czy nie jestem tym trybem pracy zmęczona. Otóż nie jestem. Uwielbiam pracę w tym serialu, bo myślę, że to wyjątkowo mądry cykl, który sama chętnie bym na małym ekranie oglądała.

[b]Jak daje pani sobie radę z popularnością, którą niesie telewizja?[/b]

Nie mam z tym problemów, towarzyszące mi przejawy ludzkiej sympatii są zazwyczaj bardzo miłe. Jedyne mniej przyjemne doznania związane z popularnością wiążą się z sytuacjami, w których nagle wokół mnie zbiera się tłumek. Tego nie lubię.

[b]Naprawdę? Podobno już w latach 80. prowadziła pani w Nowym Jorku życie, jakie dzisiaj jest udziałem celebrytów. Była pani znana w kręgach artystycznych. Ale tę swoją pozycję wykorzystała pani do napisania i wyprodukowania musicalu „Positive Me” – o ludziach chorych na AIDS.[/b]

Poznałam wtedy nocne życie nowojorskie, bawiłam się i przyjaźniłam ze wspaniałymi, bardzo ciekawymi ludźmi. A potem nagle na to środowisko padł strach. To był czas, w którym swoje plony zaczęło zgarniać AIDS. Uczestniczyliśmy czasem w dwóch pogrzebach tygodniowo. Ja zaczęłam pracować jako wolontariuszka dla organizacji Gay Men’s Health Crisis, chodziłam do szpitali, siedziałam przy łóżkach umierających ludzi. Przede wszystkim jednak skończyłam kurs poświęcony walce z AIDS. Znałam wszystkie symptomy tej choroby, wiedziałam, jaki drogami można się nią zarazić. Ale też obserwowałam panikę, jaka wybuchła, i reakcje ludzi, w których otoczeniu pojawiał się chory. Dlatego napisałam ten musical.

[b]Pani kariera zawodowa związana jest jednak głównie z telewizją. Jako guest star albo odtwórczyni ważnych bohaterek pojawiła się pani m.in. we „Frasierze”, „Kronikach Seinfelda”, „Skrzydłach”, „Partnerach”, „Sports Night”, „Prezydenckim pokerze”, a przede wszystkim w „Ally McBeal” i „Felicity”. Jakie płyną z tego korzyści, wiadomo: stabilizacja finansowa, gwarancja pracy przez wiele miesięcy, a nawet lat, popularność. A jakie są niedogodności pracy w serialach?[/b]

Największe niebezpieczeństwo płynące z roli w telewizji polega na tym, że aktor zwykle podpisuje kontrakt na długi czas. I proszę sobie wyobrazić, jak się czuje, gdy po zagraniu w dwóch, trzech odcinkach zda sobie sprawę, że serial mu nie odpowiada, że nie spełnia jego oczekiwań. Tymczasem umowa zobowiązuje go do kontynuowania roli, nie może po prostu powiedzieć „Dziękuję” i wycofać się. Choć muszę przyznać, że ja i tak bardzo lubię telewizję, zwłaszcza gdy dostaję się do dobrego serialu.

[b]Miała pani szansę grania bardzo różnych, interesujących ról. Od przestępczyni czy transseksualistki aż do dyrektorki szpitala.[/b]

Uwielbiam tę różnorodność.

[b]Ale też nigdy nie unikała pani ról trudnych, wcielania się w postacie niekoniecznie cieszące się powszechną społeczną akceptacją. Była pani luksusową, waszyngtońską call girl w „Prezydenckim pokerze”, transseksualistką w „Ally McBeal”. W „Miłości czy kochaniu” zagrała pani lesbijkę. Kreowanie takich bohaterów, i to nie w artystycznym filmie w kinie, lecz w popularnym telewizyjnym serialu, wymaga chyba od aktora pewnej odwagi? W „Miłości czy kochaniu” zagrała pani scenę lesbijskiego pocałunku. Dzisiaj wielu telewidzów oglądało pocałunek biseksualnej prawniczki C.J.Lamb z „LA Laws” czy Mariel Hemingway całującą się z inną kobietą w „Roseanne”. Ale „Relativity” było o kilka lat wcześniejsze i portretowało lesbijską miłość w bardzo naturalny sposób.[/b]

To prawda. Wiedzieliśmy wtedy, że przełamujemy jedno z tabu małego ekranu. To było coś, czego nigdy przedtem nie było w żadnym serialu ani tasiemcu emitowanym w amerykańskiej telewizji. Wszyscy twórcy „Relativity” zdawali sobie sprawę, jak bardzo jest to kontrowersyjna propozycja dla masowej widowni. Autorzy długo analizowali wszelkie korzyści i straty, jakie mogą z niej wyniknąć. W końcu jednak zagrałyśmy tę scenę.

[b]Czy to wpłynęło na pani dalszą karierę?[/b]