Ostra diagnoza czy tani kicz

PRO: Barbara Hollender

Rewelacyjny film. Świeży, tryskający energią, a jednocześnie przewrotny i mądry. Wykorzystując symbole popkultury, Harmony Korine pokazuje, jak miałkie są dzisiejsze wartości.

Zobacz galerię zdjęć

Spring break, czyli przerwa wiosenna. Czas, gdy można opuścić szkolne mury i zaszaleć. Cztery dziewczyny wyruszają na wakacje na Florydę. Mają plecaki w kształcie tygryska, kolorowe okulary, czasem dzwonią do matek, powtarzając „Nie martw się", ale nie są już dziećmi. Nieprawdopodobnie atrakcyjne, w skąpych bikini odsłaniających zgrabne ciała, należą do kultury zabawy. Emanuje z nich seks. Chcą wrzeszczeć na cały głos, tańczyć na plaży, pić zimne drinki, słuchać muzyki, zapalić jointa, zaszaleć.

Tak ich zdaniem wygląda życie. W końcu wzory czerpią z kolorowych pism, wielkich billboardów reklamujących piwo i kosmetyki albo z Internetu pełnego zdjęć ze zwariowanych imprez. Kiedy zabraknie im pieniędzy, wsiądą w samochód i w kominiarkach, z pistoletem na wodę, napadną na przydrożny bar, żeby zabrać trochę banknotów z kasy i drobniaki od klientów. Jak w filmach, które oglądają. Potem, gdy zgarnięte przez policję w czasie narkotykowego wieczoru staną przed sądem, kaucję zapłaci za nie miejscowy diler narkotykowy i wciągnie je w swoją orbitę.

Korine portretuje pokolenie wychowane na rozkrzyczanych show telewizyjnych, w których wszystko jest możliwe. Pokolenie, dla którego jedyną ideologią jest zabawa. Przeświadczone, że ma być cool, wtapiające się w kolorowy, kiczowaty świat w wydaniu pop.

Harmony Korine doskonale wie, o czym mówi. Nigdy nie był święty. Wychował się w komunie w Nashville, potem w „Gummo" pokazał cały brud i beznadzieję tego miejsca, pełnego wyrzutków i zaćpanych nastolatków. W Nowym Jorku poznał smak podrzędnych spelunek przy kiepskich ulicach. Opisał ten świat w scenariuszu głośnych „Dzieciaków". Sam też wciągał heroinę. Zaproszony do talk-show Davida Lattermana, wykradał pieniądze z torebki Meryl Streep. Sześć lat temu w „Panu Samotnym" sportretował ludzi, którzy są sobowtórami Jacksona, Monroe, Chaplina, Deana, Madonny, okraszając film narkotycznymi omamami, które tak dobrze poznał.

Dziś Harmony Korine ma 40 lat, żonę i dziecko. Na filmowych festiwalach witany jest jak gwiazda. Nabrał dystansu do świata, który wciągnął go na wiele lat. Ale potrafi go obserwować. Przygląda się młodemu pokoleniu Amerykanów czerpiącemu wzory z popkultury. Dzięki temu może nakręcić tak niesamowite sceny jak ta ze „Spring Breeker", w której gangster gra na fortepianie słodką piosenkę „Everytime" Britney Spears, a jego podopieczne tańczą obok z karabinami w dłoniach. Tam, gdzie runęły wszelkie zasady, granica między wartościami popkultury i przemocą bywa bardzo cienka.

„Spring Breakers" porywa feerią barw, muzyką, lekkością, bajkowym kiczem i nieprawdopodobną energią. A jednocześnie Korine powiedział coś bardzo ważnego i smutnego o naszej rzeczywistości.

KONTRA: Marek Sadowski

Ten film to niby-komedia skierowana do młodej widowni. Reżyser nie potrafił się zdecydować, czy jej upodobaniom chce wyjść naprzeciw, czy też ośmieszyć i skompromitować.

Harmony Korine miał 19 lat, gdy po raz pierwszy zrobiło się o nim głośno jako o głównym scenarzyście „Dzieciaków" Larry'ego Clarka (1995) – kontrowersyjnym swą dosłownością filmie o nowojorskich nastolatkach, których życie upływało pod znakiem imprez, alkoholu, seksu i narkotyków. Pasją jednego z nich, 15-latka, nosiciela HIV, było rozdziewiczanie i porzucanie nieco młodszych od niego dziewcząt. Clark i Korine wzbudzili szok, pokazując zadowolonym ze swych metod wychowawczych rodzicom, że ich dzieci są niemoralne, agresywne i hedonistyczne.

Zobacz zwiastun filmu "Spring Breakers"