Cannes 2016: Dramaty zwyczajnej codzienności

Relacja z Cannes

– Próbujemy sfilmować życie. Nie pokazujemy terroryzmu, ofiar, krwi. Przyglądamy się codzienności – mówił na konferencji prasowej w Cannes Luc Dardenne. To samo mógłby powiedzieć po projekcji „Ma' Rosy" Filipińczyk Brillante Mendoza.

Bohaterką filmu braci Dardenne „Nieznajoma dziewczyna" jest młoda lekarka. Jenny odrzuca propozycję pracy w klinice, by zostać lekarzem środowiskowym. Pewnego dnia po zamknięciu gabinetu słyszy dzwonek. Nie otwiera, a wkrótce potem okazuje się, że znaleziono ciało czarnoskórej imigrantki, która się do niej dobijała. Gdyby Jenny wtedy wpuściła ją do domu, do tragedii by nie doszło.

Śledztwo prowadzi policja, ale lekarka na własną rękę próbuje dociec, kim była przestraszona dziewczyna, którą pod jej drzwiami zarejestrowała kamera monitoringu. Po to choćby, by zawiadomić rodzinę, być może czekającą na jej powrót.

– Nie chodzi o poczucie winy – zgodnie przyznają reżyserzy. – Raczej o odpowiedzialność za innych. Doktor Jenny nie jest obojętna. I jej zachowanie zmienia ludzi.

„Nieznajoma dziewczyna" to najsłabsza z ostatnich produkcji braci Dardenne, których niemal każdy film zdobywał nagrodę w Cannes, ale i w niej jest coś szlachetnego.

– Robimy filmy o ludziach samotnych, wyrzuconych na margines, ale próbujących wypłynąć na powierzchnię życia – mówi Jean-Pierre Dardenne, a Luc mu przytakuje. Zawsze mają podobne zdanie.

– Jesteśmy jedną osobą – śmieją się. – Gdyby było nas dwóch, stale dochodziłoby do spięć. A my razem wymyślamy historie, szukamy aktorów, reżyserujemy, montujemy i promujemy filmy. W tym samym momencie się śmiejemy i w tym samym przyznajemy, że popełniliśmy błąd.

Obaj dodają też: – Pilnujemy, żeby nasze filmy miały element zaskoczenia, bo widz czeka na coś nieoczywistego.

W „Nieznajomej dziewczynie" nie ma bohaterów czarno-białych i oczywistych. Jenny znajduje tych, którzy dziewczynę znali, widzieli. I choć nikt nie jest winny jej śmierci, wszyscy mają sobie coś do zarzucenia: egoizm, niechęć, ukrywanie prawdy.

Zapisem zwyczajnej codzienności jest też intrygująca „Ma' Rosa". W biednej dzielnicy Manili tytułowa bohaterka prowadzi sklepik. Jest prostą kobietą, która trzyma w garści całą rodzinę. Ale gdy z mężem zostaje aresztowana za posiadanie drobnych ilości narkotyków, trójka ich dzieci musi zorganizować 50 tysięcy pesos, by rodziców wykupić. Niewiele, dla nich to jednak majątek.