Indywidualności w tłumie

Czy „Ambulo" będzie innym baletem od tych, które zrealizował pan wcześniej z zespołem Baletu Opery Wrocławskiej?

Jacek Tyski: Zdecydowanie tak. W tej choreografii wszystko wywodzi się bezpośrednio z muzyki, będą też elementy teatralne.

Może pan objaśnić ów tajemniczy tytuł?

Ambulo to z łaciny wędrówka, spacer, ale też poszukiwanie samego siebie. Pierwsza scena pokaże widzom jednolitą, wędrującą dokądś zbiorowość ubraną w szare płaszcze. Ten obraz narzuciła mi właśnie muzyka, rozpisana często wręcz na pojedyncze instrumenty i chór. Są też w tym utworze partie mówione. Początkowo była to dla mnie wędrówka przez różne style taneczne, ale potem całość skonkretyzowała się w inny sposób.

I rzeczywiście muzyka pojawiła się najpierw, przed wstępnym szkicem choreograficznym?

Tak, szukałem czegoś, co nie zostało napisane na tradycyjną orkiestrę. To był pomysł wyjściowy, chciałem też wpasować się w klimat Festiwalu Oper Współczesnych, którego ta premiera będzie zwieńczeniem.

Holender Louis Andriessen nie jest u nas kompozytorem powszechnie znanym, nawet wśród choreografów.

Zasięgnąłem konsultacji u ekspertów od muzyki współczesnej. Dostałem sporo rozmaitych sugestii i po ich przesłuchaniu zdecydowałem się na utwór Andriessena, bo był zupełnie inny. Melodia powstaje tu w odmienny sposób, a tekst mówiony, będący ilustracją pewnego zdarzenia, zachęcił mnie do połączenia tańca ze scenkami aktorskimi. Tym bardziej że moja choreografia bardzo eksponuje fizyczność tancerzy, więc tekst inspirujący do działań teatralnych wprowadzi odmianę.

Zdradzi pan, o czym jest tekst w „Ambulo"?

Nie tworzy się z niego wyrazista fabuła. Dla mnie służy do tego, by w identycznie ubranej zbiorowości zaczęły ujawniać się indywidualności ludzkie. Pozostaniemy jednak cały czas w sferze naszej codzienności.

Muzyka współczesna bywa bardzo skomplikowana rytmicznie, co jest ogromnym utrudnieniem dla tancerzy.