Szum samochodów przy warszawskiej arterii nie przeszkadzał, gigantyczna oszklona przestrzeń stwarzała nietypowy, ale intrygujący anturaż dla muzyki. Najefektowniej wyglądali zaś członkowie Polskiej Orkiestry Radiowej zjeżdżający z górnych kondygnacji z instrumentami po ruchomych schodach.
Problemem była oczywiście akustyka, kto jednak lubi klasykę w brzmieniu udoskonalonym przez technikę, ten mógł czuć się zadowolony. We wnętrzu o tak wysokim sklepieniu jak atrium biurowca Focus dźwięk idzie do góry, ale w kantacie „Carmina burana” Carla Orffa w niektórych momentach miało to swoje walory. Kobiece soprany, których śpiew zdawał się wędrować ku niebu, brzmiały interesująco. Gorzej było z głosami męskimi i to tymi niskimi, które nie wybrzmiewały w pełni. Także w momentach, gdy do olbrzymich chórów dołączała cała orkiestra, słuchaczy atakowała zbyt jednolita masa dźwięku.
W przypadku utworów tak popularnych jak „Carmina burana” Carla Orffa, z którego to zbioru pieśni hymn do Fortuny stał się wręcz przebojem kultury masowej, publiczność nie nastawia się z reguły na smakowanie niuansów interpretacyjnych. Chce posłuchać tego, co zna i rzeczywiście otrzymała to w wysoce profesjonalnym wykonaniu.
Michałowi Klauzie, szefowi Polskiej Orkiestry Radiowej należą się zatem słowa uznania za utrzymanie w artystycznych ryzach ogromnej liczby wykonawców, przede tych wszystkim połączonych w jeden chór. Tworzyli go członkowie Chóru Akademickiego Uniwersytetu Warszawskiego, Chóru Wydziału Fizyki UW, Chóru Tibi Domine oraz Chóru Uniwersytetu SWPS. Do tego doszedł w trzeciej części utworu śpiewający z górnych kondygnacji Warszawski Chór Chłopięcy przy Uniwersytecie Muzycznym, ale nad nim dyskretną pieczę sprawował wtedy także jego szef Krzysztof Kusiel-Moroz.
Ozdobą był występ Olgi Pasiecznik. Jej szlachetnie brzmiący sopran o nieskazitelnie czystych górnych dźwiękach miał zalotność, wdzięk i pewną zmysłowość, dowodząc, że średniowieczna poezja, którą posłużył się Carl Orff, nie rozprawiała wyłącznie o Bogu. Tenor Krzysztof Kur dobrze czuł się w stylistyce groteskowego epizodu o łabędziu przypiekanym na rożnie i tylko liryczny baryton młodego Rosjanina Konstantina Suchkowa ginął w olbrzymiej przestrzeni atrium.
