Część krajów powoli się otwiera, zrzuca maseczki, wraca do prawie normalnego trybu życia. Część czeka na szczepionki i też marzy o końcu pandemii.
Prawie na całym świecie ludzie skarżą się na swoich polityków, służbę zdrowia, na zbyt rygorystyczne albo zbył łagodne restrykcje covidowe. Myślą o krewnych czy przyjaciołach, których pośpiesznie, bez dochowania rytuału i często bez żałobników chowano na cmentarzach. I o skutkach ekonomicznych koronawirusa. Kilka milionów zmarłych, miliony osób z trwałymi problemami zdrowotnymi, biliony dolarów strat.
Ten bilans nie byłby tak tragiczny, gdyby Chiny przez wiele tygodni nie cenzurowały informacji o tajemniczej chorobie – to wiedzieliśmy już wcześniej, ale nie zrujnowało to chińskiego wizerunku. Najdokładniejszy raport o blokowaniu przez Pekin niepokojących wiadomości, sianiu zamętu w sieci i zastraszaniu sygnalistów opublikował w grudniu 2020 roku dziennik „New York Times". Chińczycy robili też wszystko, by o wirusie nie pisano, że jest chiński, zarzucali rasizm, grozili – całkiem skutecznie.
Rzadko kto mówił o „chińskim wirusie", choć bez wątpienia koronawirus po raz pierwszy zidentyfikowano w Chinach. Co najmniej dwa miesiące przed tym, jak Pekin przyznał to światu. Ale gdzie go wykryto? Czy na pewno na targu żywności w Wuhan, jak głosi oficjalna wersja, czy jednak w tamtejszym tajnym laboratorium?
O tym laboratorium wspominali wyśmiewani politycy czy wielbiciele literatury political fiction. Teraz pytają o to Joe Biden, prezydent kraju najbardziej dotkniętego pandemią, i przywódcy wspólnoty zachodniej.
