Skandal w Parlamencie Europejskim świadczy o tym, że władcy gazowego emiratu uznali, iż wiernopoddańcze gesty i słowa szefa Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej (FIFA) Gianniego Infantino już im nie wystarczą. Że David Beckham to może dobra inwestycja, ale trzeba też zadziałać w świecie twardej polityki.
Tym bardziej że zachodnie media do ostatnich dni przed mundialem nie odpuszczały: więcej w nich było o niewolniczej pracy i śmierci na budowach niż o wspaniałościach emiratu. A gdy dziennikarze przyjechali już do Kataru, ich reportaże z imigranckich dzielnic nędzy były często lepiej eksponowane niż te z luksusowych hoteli piłkarzy.
Czytaj więcej
Mundial nad Zatoką Perską wymyślił emir, ale jego klimat tworzą ludzie, którzy go budowali. Mundialowy Katar to kolaż wrażeń, które niełatwo uporządkować, tworząc spójny obraz. Z tyłu głowy wciąż kołaczą się pytania: co widzieliśmy naprawdę, a co było wielką mistyfikacją.
Dziś już wiadomo, że mundialu w Katarze by nie było, gdyby ówczesny prezydent Francji Nicolas Sarkozy nie zorganizował w 2010 roku obiadu z udziałem Michela Platiniego i obecnego emira w Pałacu Elizejskim. Od tego zaczęła się korupcja na wielką skalę opisana przez prasę, także we Francji. I co robi obecny prezydent tego kraju Emmanuel Macron, gdy okazuje się, że Katarczycy przekupili wiceszefową Parlamentu Europejskiego, a być może nie tylko ją? Jedzie na półfinał i finał mundialu, bo gra Francja.
Dla bogatych autokratów to najlepszy dowód, że mogą sobie pozwolić na wszystko, jeśli tylko swój interes połączą z futbolem – ulubioną zabawką zachodniego świata. Katarczycy wiedzą zresztą o tym jak mało kto, ze swymi pieniędzmi są obecni na sportowym rynku w Europie od dawna i zauważyli już, że mogą mieć pół Paryża u stóp w zamian za miejsce w loży na stadionie, gdzie gra Paris Saint-Germain, klub będący od lat własnością państwa Katar. Korumpują polityków, bo wiedzą, że mogą, gdyż futbol wszystkich znieczuli.
