Bronisław Komorowski próbuje zakneblować usta Jarosławowi Kaczyńskiemu. Zarówno sam kandydat PO jak też jego sztabowcy oburzają się wypowiedzią kandydata PiS, który na wiecu w Lublinie dowodził, że od konkurenta z Platformy mocno różni go stosunek do prywatyzacji służby zdrowia; on jest przeciw prywatyzacji, a jego główny rywal – za.
Zamiast przedstawić swój pogląd w sprawie prywatyzacji służby zdrowia, sztab Komorowskiego domaga się przeprosin i grozi, że jeśli się ich nie doczeka, pozwie Kaczyńskiego. To fatalny obyczaj zamykania konkurentom ust tam, gdzie powinny one być szeroko otwarte. Bo przecież na czym, jeśli nie właśnie na wymianie pomysłów na rozwiązanie problemów, z którymi zmagają się obywatele kraju, powinna polegać kampania wyborcza.
Ale główni pretendenci do najwyższego urzędu w państwie starają się milczeć jak zaklęci nie tylko w sprawie służby zdrowia.
Wciąż nie możemy od nich usłyszeć, jak każdy z nich – już jako prezydent – zamierza się zachowywać na przykład w kwestii spodziewanej aktywności rządu w uzdrawianiu zrujnowanych finansów publicznych naszego państwa. A posunięć niezbędnych i zarazem mocno niepopularnych, bo naruszających wiele grupowych interesów, czeka nas w najbliższych trzech-czterech latach co niemiara. Znakomicie to widać po coraz mocniej zaciskających pasa Niemczech, Grecji, Francji, Hiszpanii, Portugalii, Węgier czy Estonii.
A więc, czy Bronisław Komorowski i Jarosław Kaczyński zamierzają te trudne decyzje polskiego rządu (które oby wreszcie się pojawiły) wspierać, czy też hamować, korzystając z silnego prezydenckiego weta?
