Reklama

Dąbrowska: Duży musi więcej

Prawo i Sprawiedliwość zdjęło poważny ciężar z barków polityków opozycji.

Aktualizacja: 17.12.2017 20:07 Publikacja: 17.12.2017 19:29

Dąbrowska: Duży musi więcej

Foto: rp.pl, Michał Kolanko

Zgodnie ze zmianami kodeksu wyborczego, które partia Jarosława Kaczyńskiego zgłosiła do własnej ustawy, nie będzie jednak trzymandatowych okręgów wyborczych. To oznacza, że konieczność tworzenia wspólnych list opozycji się oddaliła. Dlatego Grzegorz Schetyna bez obaw może wzywać Nowoczesną do zjednoczenia (tak chyba trzeba odczytywać słowa o wspólnym prezydium obu klubów parlamentarnych). Nie musi się martwić, że Nowoczesna weźmie jego słowa poważnie...

Dyskusje opozycji na temat ścisłej współpracy to gra podwórkowa. Kto głośniej krzyknie „palec pod budkę!", temu łatwiej się będzie tłumaczyć przed wyborcami, że przecież chciał zjednoczenia i innych głośno namawiał. W tej konkurencji pierwszy na podwórku jest niezmiennie Grzegorz Schetyna, bo wie, że PO połknąć może każdą partię i wcale się przy tym nie zakrztusi. Bo jest duża, bo ma struktury i pieniądze.

A Nowoczesna? Dobrze wie, że musi lawirować i chować się po kątach, żeby nie posłużyć jako przystawka na jedno kłapnięcie dla PO. Im bardziej Grzegorz Schetyna ją goni z radosnym okrzykiem „współpracujmy!", tym szybciej Katarzyna Lubnauer musi szukać partyjnej tożsamości i programowego pancerza, który odróżni jej partię od Platformy.

A Schetyna stara się, jak umie, wykorzystać sytuację. Jak podkreślają jego współpracownicy, co jak co, ale pożeranie słabszych wychodzi liderowi PO znakomicie.

Czy wszystko to oznacza, że współpraca opozycji jest mirażem? Precyzyjnie podsumował sytuację Władysław Kosiniak-Kamysz, dziękując Schetynie za propozycję zacieśniania współpracy grzecznie, acz odmownie. „PSL pójdzie własną drogą" – oświadczył. Lider ludowców też przecież dobrze wie, że współpraca między partnerami, którzy nie są równi i z których jeden rozmawia z pozycji siły, może się zakończyć co najwyżej niewolnictwem.

Reklama
Reklama

Czy to więc koniec budowania wspólnego frontu? Niekoniecznie. To wciąż jest możliwe, ale wymaga przede wszystkim od PO zmiany sposobu myślenia i działania. Nie należy zaczynać rozmów od przedstawienia własnego kandydata i ogłoszenia go wspólnym – bez konsultacji z innymi. Można by natomiast znaleźć takich pretendentów do foteli włodarzy miast, którzy pochodzą z innych ugrupowań i albo mają realne szanse na reelekcję, bo są dobrymi gospodarzami, albo są popularni i w sondażach dobrze sobie radzą. Być może trzeba się będzie w tym celu troszkę posunąć. Być może parę miast trzeba będzie oddać partnerom. Ale to jedyny możliwy początek takiej współpracy. Bo duży musi zrobić więcej.

Komentarze
Artur Bartkiewicz: Karol Nawrocki z prezentem od Donalda Trumpa. Donald Tusk musi się cofnąć
Komentarze
Robert Gwiazdowski: Aferka KPO. Czy wystarczy nie defraudować?
Komentarze
Jędrzej Bielecki: Karol Nawrocki rozmawiał z Donaldem Trumpem dzięki kanclerzowi Niemiec
Komentarze
Michał Płociński: Karol Nawrocki szybko przejął kontakty z Donaldem Trumpem. Uznał, że wóz albo przewóz
Komentarze
Rusłan Szoszyn: O czym nie mówi Maks Korż
Reklama
Reklama