Boyhood Richarda Linklatera - konkurs

Skromny, kameralny „Boyhood" jest jedną z najciekawszych i najpiękniejszych opowieści, jakie widziałam w ostatnich latach. Zniewalającą w swojej zwyczajności. Ale żeby zrobić taki film, trzeba być Richardem Linklaterem.

Zobacz galerię zdjęć

Cierpliwość artysty

To jest ten sam twórca, który nakręcił „Przed wschodem słońca", „Przed zachodem słońca" i „Przed północą". W trzech inteligentnych, pełnych uroku filmach opowiedział historię miłości Amerykanina i Francuzki, wracając do bohaterów i grających ich aktorów Julie Delpy i Ethana Hawka co dziesięć lat. W „Boyhood" był jeszcze odważniejszy i jeszcze bardziej... cierpliwy.

Dzisiaj Multikino zaprasza na specjalny seans z cyklu Kocham Kino w Multikinie

Kręcił ten film przez 12 lat. Zdjęcia trwały zaledwie 39 dni, ale ekipa i aktorzy spotykali się co rok na kilka dób. Tak powstała niezwykła historia zwykłej amerykańskiej rodziny. Opowieść o dorastaniu dwojga Teksańczyków. Masona i jego starszą siostrę Samanthę poznajemy, gdy zaczynają dopiero odkrywać świat.

Ich rodzice – wykładowczyni filozofii Olivia oraz sympatyczny, ale nieodpowiedzialny muzyk Mason Senior – rozwiedli się. Dzieci zostały z matką, ojciec je czasem odwiedza i zabiera na weekend. A widz podpatruje wszystko, jest trochę jak daleki krewny, który odwiedza bliskich co jakiś czas i rejestruje zmiany w ich życiu.

„Boyhood" to nie jest tylko opowieść rodzinna. W tym filmie odbija się Ameryka

Opowiadając o ponad dekadzie życia swoich bohaterów, Linklater nie potrzebuje charakteryzatorów, którzy odmładzaliby lub postarzali aktorów. Grający rodziców Patricia Arquette i Ethan Hawk zmieniają się w sposób naturalny. Gdy film się zaczyna, mały Mason ma sześć lat, na końcu obchodzi 18. urodziny.

W „Boyhood" dzieci rosną, przechodzą okresy buntu i zamieniają się w młodych ludzi, którzy opuszczają rodzinny dom, by szukać własnej drogi i pasji. W roli młodego Masona wystąpił Ellar Coltrane, w roli Samanthy – córka Richarda Linklatera – Lorelei.

KONKURS

Dla naszych czytelników mamy pięć podwójnych zaproszeń na film "Boyhood" w jednym z kin sieci Multikino:

5 podwójnych zaproszeń - (esemes o treści ZW.01.Imię Nazwisko+Nazwa konkretnego kina sieci Multkino+dzień i godzina seansu)

Wygrywa co drugi esemes nadesłany z danym kod wysłany na podany numer w godz. 14.00 - 15.00 w dniu 25 sierpnia, do momentu wyczerpania puli nagród (zaproszenie będzie można odebrać na miejscu w dniu wydarzenia, informacja o wygranej znajdzie się w esemesie zwrotnym).

Rodzina, jak to w Ameryce, stale się gdzieś przeprowadza, matka układa od nowa swoje sprawy prywatne i zawodowe, ojciec też znajduje nową partnerkę, ale nie zapomina o dzieciach z pierwszego małżeństwa. Te zaś stale przyzwyczajają się do nowych miejsc i ludzi, przeżywają pierwsze zauroczenia, miłości, rozczarowania.

Jest w tym filmie coś zniewalającego. Prawda bijąca z każdego kadru. Ale też ogromna tolerancja. I poczucie, że wszystko jest naturalne, że życie to chwile dobre i złe, momenty szczęścia i rozpaczy, chwile, jakie zapamiętuje się na zawsze, i codzienność, trochę nudna, trochę fajna, trochę męcząca.

Prawie trzygodzinny „Boyhood" toczy się tak jak życie. Gdzieś pod koniec Olivia już po czterdziestce wzdycha: „Miłość, dzieci, rozwód, potem drugi rozwód... Kiedy to wszystko minęło?". Czy jest ktoś, kto sobie takiego pytania nie zadał albo kiedyś nie zada?

Ale „Boyhood" to nie tylko opowieść rodzina. W tym filmie odbija się Ameryka. W ciągu 12 lat świat przyspiesza, rewolucja techniczna staje się zaskakująca. Zmienia się muzyka i fryzury, dzieci czekają na kolejną część „Harry'ego Pottera", ojciec z synem rozmawiają o „Gwiezdnych wonach", pojawiają się PlayStation, iPody, iPhony, Skype. W życiu zwyczajnych ludzi odbija się też echo historii, polityki: tabliczki popierające Baracka Obamę wbijane w czasie wyborów w przydomowy trawnik, a kolejny, trzeci mąż Olivii to weteran wojny w Iraku.

Czas uchwycony

No i jest jeszcze jeden bohater filmu Richarda Linklatera: przemijający czas. Zbliżoną metodą próbowali go wcześniej zapisywać na taśmie inni twórcy. Sam Linklater powołuje się na Francoisa Truffaut i jego bohatera Antoine'a Doinela. Michael Winterbottom przez pięć lat obserwował w „Everyday" rodzinę przestępcy skazanego na więzienie. Swego czasu głośno było o projekcie Larsa von Triera, który chciał kręcić przez trzy minuty rocznie – od roku 1991 do roku 2024. Podobno jednak Duńczyk pomysł ten zarzucił. Zdarzały się też podobne pomysły najbardziej wytrwałym dokumentalistom.

Film Linklatera nie jest jednak dokumentem. Reżyser nie wraca z kamerą do autentycznej rodziny. Wymyśla losy swoich bohaterów. I nie ukrywa, że czerpie również z własnego życia.

– To oczywiste, że wkładam w film trochę własnych doświadczeń – powiedział mi kilka lat temu. – Ale myślę, że w każdym dziele można odszukać ślad jego twórców. Kiedy się gra, zawsze daje się roli coś z siebie. Kiedy się reżyseruje – podobnie.

„Boyhood" to wielkie kino. Gdy po prawie trzech godzinach projekcji w sali zapala się światło, rodzi się w człowieku żal: „To już?". Ale, jak się można domyślić – za jakieś dziesięć lat zobaczymy drugą część tego filmu. Zamiana dziecka w mężczyznę też jest ciekawa. A kto mógłby ją podejrzeć lepiej od Richarda Linklatera?

Film