Posada pewna jak w Brukseli

Światowy kryzys gospodarczy zmusza firmy prywatne do zwolnień, a publiczną administrację do zamrażania płac. Ale te prawa ekonomiczne nie dotyczą instytucji Unii Europejskiej. Tu można liczyć na dożywotni etat i regularne podwyżki. Konkursy na unijnych urzędników zawsze przyciągały więc wielu chętnych, a w tym roku – z powodu rosnącego bezrobocia – zainteresowanie może być wyjątkowe.

[srodtytul]Polak w Brukseli[/srodtytul]

Bruksela pełna jest młodych polskich urzędników po konkursach. W samej Komisji Europejskiej pracuje już ponad 1100 Polaków. Rafał Łapkowski (32 lata) przyszedł tutaj z pierwszego naboru, czyli z konkursu organizowanego w 2004 r. Zdążył skończyć ekonomię na Uniwersytecie Gdańskim i dodatkowe studia w Lyonie i Strasburgu.

Najpierw trafił do Komisji jako stażysta, potem przez rok pracował w Brukseli w firmie lobbingowej. – Ten rok dał mi świetne przygotowanie do egzaminu. Miałem pełen przegląd tego, co robi Unia – opowiada. Do samego egzaminu uczył się kilka tygodni. Jego rada: uczyć się w języku, w którym będziemy zdawać egzamin, a więc angielskim, francuskim lub niemieckim. Przeglądać regularnie unijne komunikaty prasowe (http://europa. eu/press_room) i przyswajać sobie unijny slang. Będzie to szczególnie potrzebne w drugiej części egzaminu, gdy pisze się esej.

– A na koniec trzeba dobrze zarządzać czasem i opanować stres – podsumowuje Rafał, który w Brukseli zajmuje się polityką handlową. Najpierw przez trzy lata pracował jako specjalista od stali i metali nieżelaznych w Dyrekcji Generalnej ds. Handlu, a teraz w tym samym budynku koordynuje stosunki handlowe UE z Meksykiem i Chile. – W obu wypadkach trafiłem bardzo dobrze. Najpierw dużo kontaktów z przemysłem, teraz z dyplomatami i rządami – podkreśla

W instytucjach unijnych obowiązuje zasada rotacji. Na jednym stanowisku nie można pozostawać dłużej niż trzy do pięciu lat. – To jest ogromny plus pracy w instytucjach – mówi Marta Toporek, prawniczka po Uniwersytecie Warszawskim i podyplomowych studiach prawa europejskiego w Brugii.

W KE pracuje od kilku lat, najpierw w Dyrekcji Generalnej ds. Środowiska, teraz w AIDCO, czyli unijnym biurze koordynującym pomoc rozwojową. Obecnie jest w zespole tworzącym instrumenty prawne współpracy państw sąsiadujących z UE, które Unia wspiera i finansuje. – I teraz, i w mojej poprzedniej pracy mam świetny zespół. Jest też szansa na tworzenie nowych rzeczy – mówi Marta.

[srodtytul]Nie tylko kariera[/srodtytul]

Dla niej i dla innych unijnych urzędników Bruksela to nie tylko kariera zawodowa, ale też normalne życie prywatne. Coraz więcej jest par mieszanych. Rafał swoją żonę, Meksykankę, poznał jeszcze w czasie studiów w Lyonie. Razem przyjechali do Brukseli, gdzie ona uczy hiszpańskiego.

Marta Toporek już w Komisji poznała swojego przyszłego męża, Belga. Polacy dobrze odnajdują się w wielokulturowym środowisku. – Dużo więcej można się dowiedzieć o innych krajach, pracując z tymi ludźmi, niż jeżdżąc na zagraniczne wakacje – mówi Marta Toporek.

Otwartość na kontakty z innymi nie oznacza jednak, że Polacy stronią od siebie nawzajem. Są jedną z lepiej zorganizowanych grup narodowych w Komisji. Mają nawet swoją listę mailingową. – Pojawia się tam kilkadziesiąt informacji dziennie. Praktyczne sprawy, jak dobry lekarz, fachowiec od napraw, tanie loty do Polski – wylicza Rafał Łapkowski.